روح اله نمکی - کارشناسی ارشد معماری و شهرسازی
مهین قنادی - دانشجوی دکتری عمران
راهب امیری - کارشناسارشد مهندسی عمران سازه

ایران کشوری زلزله خیز است تا انجا که بطور متوسط هر2/5 سال یک زلزله با بزرگی 6/5 ریشتر درآن رخ میدهد جمعیت قابل توجهی ازایران درروستاها استقرار دارند و نیمی ازسکونت گاه های روستایی بربنیاد معماری بومی و سنتی به و مفهومی گویاتر معماری روستایی بنا شده است این وضع توجه و اقدام شایسته ملی را دررابطه با مقاوم سازی و بهسازی سکونتگاه های روستایی ضروری می سازد تجربه نشان داده است که دربازسازی هایی که طی نیم قرن اخیر درزلزله های گذشته صورت گرفته دو مساله پیش روی مسئولان و سازندگان این مناطق قرار داشته است ساکن روستایی که با مصالح کم دوام و سازه های نامقاوم شناخته شده اند بازسازی هایی که اغلب بدون رعایت اصول ساخت و سازهای سنتی و معماری بومی و نیز درتضاد با نظام معیشتی روستاهای آسیب دیده صورت گرفته است ازطرف دیگر مکرر دیده شدها ست که روستائیان ساختمانهای بازسازی شده با نقشه مصالح و سازه های جدید و نیز با استحکام و ضدزلزله را ترک کرده و مجددا با مصالح و معماری بومی برای خود خانه سازی کردها ند تا پاسخگوی نیازهای آنها درهمه ابعاد باشد این مقاله با درس اموزی ازبازسازی های گذشته و با اگاهی ازوضعیت سازه های سنتی و بومی موجود دراغلب نقاط کشور برآن است تا سازه های خشت و کلی را مورد بحث قراردهد.

مسکن روستایی، بهسازی، مقاوم سازی، زلزله ، معماری بومی