کیانا خسروآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد، شیمی کاربردی
مریم اوتادی - استادیار، عضو هیئت علمی، مهندسی شیمی واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی،
مهدی گوهررخی - استادیار، عضو هیئت علمی، مهندسی شیمی واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی،

تحقیقی که پیش رو دارید، به افزایش حلالیت آنتی بیوتیک کم محلول کلاریترومایسین با بکارگیری فرآیند میکروکپسولاسیون، که به منظور افزایش دسترسی زیستی و بهبود خواص درمانی این دارو صورت گرفته است، میپردازد. فرآیند میکروکپسولاسیون به عنوان یکی از روشهای نوین افزایش حلالیت داروهای کم محلول، خود دارای تکنیک های متفاوتی می باشد که روش منتخب در این تحقیق تکنیک تبخیر حلال است. این روش به علت کاربردیبودن و نیز عدم نیاز به استفاده از تجهیزات آزمایشگاهی بسیار پیشرفته به عنوان شیوه مطلوب مورد استفاده قرار گرفته است. برای این منظور، آماده سازی میکروکپسول های حاوی داروی کلاریترومایسین با استفاده از پلیمر اتیل سلولز بهعنوان پوشش دهنده، دی کلرو متان به عنوان حلال و نیز پلی وینیل الکل (PVA) به عنوان امولسیون کننده صورتپذیرفت. پس از آن اثر میزان هر یک از مواد بکار رفته در تولید میکروکره ها، در بازدهی فرآیند میکروکپسولاسیون مورد بررسی قرار گرفت و مقادیر هر کدام از این مواد جهت حصول نتیجه مطلوب تر بهینه سازی شد. در نهایت پس ازفرآیندهای صورت گرفته به منظور افزایش حلالیت داروی کلاریترومایسین، مقایسه ای میان حلالیت آبی داروی خالص و داروی پوشش دار شده انجام پذیرفت که این مقایسه افزایش حلالیت 39/19درصدی داروی پوشش دار شده نسبت به داروی خالص را نشان داد

میکروکپسولاسیون کلاریترومایسین اتیل سلولز بهینه سازی حلالیت