فهیمه صفرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه علوم و تحقیقات خراسان جنوبی
هانیه نیک بخت - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه علوم و تحقیقات خراسان جنوبی

از آنجا که بخش اعظم انرژی مورد نیاز دنیا هنوز هم بر پایه منابعی است که بیشترین میزان انتشار گازهای گلخانه ای را سبب می شوند، نیاز به استفاده از روش های جایگزین بیش از پیش برای ایجاد محیطی پایدار احساس می شود. یکی از روشهای تأمین انرژی، انرژی خورشیدی است، که می توان آنرا در ساختمانها، که جزو مصرف کننده های بالای انرژی و همچنین آلوده کننده های محیط می باشند، به گونه ای به کاربرد تا بتوان ضمن کاهش مصرف انرژی به کاهش آلودگی محیط نیز دست یافت. در این راستا استفاده از سیستم های فتوولتائیک در ساختمان می تواند راهکار مناسبی باشد که با ارتقای این سیستم ها به گونه ای مؤثر تر، به اهداف مورد نظر دست خواهیم یافت. نانوتکنولوژی، تغییراتی شگرف در استفاده از منابع طبیعی، انرژی و آب ارائه کرده است که در نهایت آلودگی را کاهش خواهد داد. امکان بازیافت و استفاده مجدد از مواد، انرژی و آب را فراهم خواهد کرد. در زمینه انرژی نیز، نانوتکنولوژی می تاند به طور قابل ملاحظه ای کارایی، ذخیره سازی و تولید انرژی را تحت تأثیر قرار داده و مصرف انرژی را پائین بیاورد. فناوری نانو با طبیعت فرارشته ای خود، در آینده در برگیرنده همه ی فناوریهای امروزین خواهد بود و به جای رقابت با فن آوری های موجود، مسیر رشد آنها را در دست گرفته و آنها را یکپارچه خواهد کرد. در این مقاله سعی داریم با معرفی فناوری نانو به اهمیت کاربرد آن در افزایش کارایی سلول های خورشیدی جهت تأمین انرژی مورد نیاز ساختمان بپردازیم. روش بررسی در این مقاله، روش تحلیلی و توصیفی بوده و اطلاعات آن به شیوه کتابخانه ای جمع آوری شده است.

انرژی خورشیدی، پایداری زیست محیطی، سیستم های فتوولتائیک و ترموالکتریک، فناوری نانو