آزیتا بهبهانی نیا

یکی از مشکلات عمده زیست محیطی، آلودگی خاکها، آبهای جاری و زیرزمینی، گیاهان و محصولات کشاورزی با مواد و سموم شیمیایی است. با افزایش جمعیت و کمبود مواد غذایی، استفاده از سموم دفع آافت جهت افزایش محصول، ک نترل و از بین بردن علفهای هرز و آفات گیاهی اجتناب ناپذیر می باشد ولی استفاده بی رویه و بدون کنترل از این مواد باعث خسارات جبران ناپذیر و مسمومیت های حاد، ک شنده یا مزمن خواهد شد. هدف از پژوهش حاضر بررسی مقادیر باقیمانده سموم مصرف شده در میوه خیار منطقه دماوند می باشد. جهت اجرای این طرح، 6 ایستگاه جهت نمونه برداری در منطقه براساس پوشش زراعی و باغی و امکان دسترسی انتخاب گردید. ازمحصول خیار ایستگاههای فوق در زمانهای مختلف پائیز و تابستان نمونه بردای شد. زمانهای نمونه برداری منطبق با زمان سمپاشی با استفاده از اطلاعات محلی، انتخاب شد. نمونه ها به سرعت جهت عصاره گیری به آزمایشگاه منتقل شدند و تجزیه نمونه ها با استفاده از دستگاه گاز کروماتوگرافی انجام گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد مقادیر باقیمانده سموم پی متروزین و تترادیفون در محصول خیار منطقه در بعضی ایستاگه ها بیش از حد مجاز می باشد و این سموم تقریباً در تمام منطقه و ایستگاههای نمونه برداری مورد استفاده قرار می گیرند. مقادیر سم پی متروزین در دو ایستکاه نمونه برداری در دو فصل نمونه برداری با همدیگر اختلاف معنی دار در سطح 0/05 داشته اند. با توجه به اینکه محصول خ یار روزچین بوده و سریعاً بدست مصرف کننده می رسد، لذا باید با توجه به دوره کارنس سموم از این مواد استفاده شود و قبل از حصول اطمینان از پایان این دوره، محصول به بازار عرضه نشود. پیشنهاد می شود وزارت کشاورزی و ادارات تابعه میزان سموم مصرفی در مناطق و نحوه عمل کشاورزان را م ورد بررسی و نظارت قرار دهند و هر چندگاه آزمایشهایی برای مشخص نمودن اجرای صحیح قوانین مربوط به سموم به عمل آورند و به کشاورزان توصیه شود برای هر محصولی سموم ویژه آن و در حد نیاز بکاربرده شود و از بکار بردن سموم دیگر خودداری شود.

باقیمانده سموم، محصول خیار، گاز روماتوگرافی، منطقه دماوند