ربانی داورخواه
علیرضا مصداقی نیا
سیمین ناصری
فروغ واعظی

مطابقه استانداردهای سازمان حفاظت محیط زیست ایران، حداکثر غلظت مجاز فسفر باقیمانده در فاضلابهای شهری تصفیه شده 1P,L/mg است. متوسط غلظت فسفر کل در فاضلاب شهری خام 8L/mg می باشد که بطور معمول تقریباً 70 درصد آن همراه پساب ثانویه تخلیه می شود. در این تحقیق، نقش افزودن مواد منعقد کننده مختلف در بازده حذف الکتروشیمیایی فسفر از فاضلاب تصفیه شده خروجی از سیستم لجن فعال مورد بررسی قرار گرفت. این تحقیق یک مطالعه تجربی در مقیاس آزمایشگاهی (Scale Bench) است که به کمک جریان برق مستقیم در یک سیستم بسته (Batch) بر روی نمونه پساب تصفیه شده سیستم هوادهی گسترده، صورت گرفت. الکترود مورد استفاده از نوع فولادی و سطح مؤثر کل آن 336 (2)cm بود. در هر بار فرآیند 1500 ml نمونه در یک سلول الکترولیتیک با همزن مغناطیسی ریخته شد. نتایج این تحقیق نشان داد که با افزایش جریان الکتریکی و زمان واکنش درصد حذف فسفر نیز افزایش می یابد. کمترین نسبت جریان به ازای 1 درصد حذف فسفر وقتی حاصل می شود که جریان الکتریکی معادل 0/6 آمپر اعمال شود. تحت این شرایط حداقل نسبت زمان واکنش به ازای 1 درصد حذف در زمان واکنش حدود 15 دقیقه به دست می آید. در زمان واکنش 6 دقیقه افزودن پلی آلومینیوم کلراید (PAC) تا حدود 27 L/mg، توانست بازده حذف را حدود 50 درصد ارتقاء بخشد در حالی که برای زمان واکنش 12 دقیقه چنین نتیجه ای مشاهده نشد. افزودن آلوم و سولفات فرو نیز رفتار مشاهبی با PAC از خود نشان داد. تصفیه الکتروشیمیایی بدون نیاز به افزودن مواد منعقد کننده و بدون هیچگونه ایجاد تغییری در خصوصیات اولیه نمونه می تواند تا حدود 93 درصد از فسفر موجود در پساب را ح ذف نماید. ا ما وقتی زمان واکنش الکتروشیمیایی کافی باشد افزودن مواد منعقد کننده نمی تواند بازده فرآیند را افزایش دهد همچنین در مقایسه با ترسیب شیمیایی تنها، فرآیند الکتروشیمیایی با زمان واکنش ناکافی، نمی تواند مصرف ماده منعقد کننده را کاهش دهد.

فسفر، فرآیند الکتروشیمیایی، فاضلاب، مواد منعقد کننده، PAC