ساغر سردشتی - کارشناس معماری، دانشگاه شمال- آمل
علی دشتی شفیعی - دکترای معماری، دانشگاه ونیز- استرالیا

رشد روز افزون کاربرد اتومبیل شخصی مسائل و معضلات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی زیادی را در پی داشته، در رویکرد سنتی، محور برنامه ریزی، تنها خودرو است اما امروزه تأمین سلامت و ا منیت، افزایش تعاملات اجتماعی، صرفه جویی در هزینه های حمل و نقل، کاهش آلودگی محیط زیست و کاهش تصادفات در کانون توجه برنامه ریزان است. بدین منظور بایستی به دنبال گزینه های جایگزین استفاده از خودرو بود، که گسترش حمل و نقل عمومی و سایر شیوه های غیر موتوری به عنوان جایگزین این وسیله ی نقلیه ی موتوری شناسایی شده اند. البته موانعی از قبیل کمبود اعتبار مالی برای زیرساخت ها، فقدان ایمنی و امنیت، موقعیت نامناسب فضاها و ساختمان ها، موانع قانونی و حقوقی و در نهایت فقدان اعتبار و منزلت اجتماعی، بر سر راه توسعه ی حمل و نقل غیر موتوری وجود دارد. گسترش دوچرخه سواری هم که یکی از وسایل حمل و نقل غیرموتوری است، مستلزم رفع موانع توسعه آن است. این موانع عمدتاً شامل مسائل فرهنگی، کمبود تسهیلات دوچرخه سواری و ملاحظات اقتصادی است. لذا در این پژوهش به شناخت و مزایا و معایب دوچرخه سواری، ضوابط لازم جهت طراحی درست مسیر دوچرخه و ارائه ی راهکارها و پیشنهادات جهت برطرف کردن این موانع و در آخر نیز به برسی نمونه ی موردی (مسیر دوچرخه ی منطقه ی 8 تهران) می پردازیم.

مسیر دوچرخه، شهرسازی انسان گرا، شهرداری منطقه 8 تهران، مسیر پیاده