سیدآرمین علوی حامد - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز
فرناز علوی تبت - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی تبریز

پارک ها یکی از کاربری های مؤثر در کیفیت فضایی مناطق شهری است که با گسترش و متراکم شدن بیش از پیش شهرها بر اهمیت آنها افزوده می شود. این نوشتار در پی چگونگی راه یابی این فضا در ساختار شهرهای کشور، فرایند تبدیل باغ به پارک و مفهوم آن در دنیای امروز ایران می باشد. این مقاله با بهره گیری از روش گردآوری اسنادی تلاش کرده است تا هدف خود را که شناسایی و معرفی عنصر پارک در معماری و شهرسازی ایران است باین کند. بدین منظور تحولاتی که از ورود واژه پارک و اصلاق آن به برخی از باغ ها و به پیدایش اولین نمودهای آن منتهی گشته به صورت تحقیق بنیادی با روش انجام تحقیق توصیفی مورد بررسی قرار گرفته است. پارک های شهری امروز ما، زاییده تحولاتی در شیوه های باغ سازی و زندگی اجتماعی است و همگام با تأثیر مدرنیسم از دوره قاجار آغاز شده، در نتیجه در مراحل آغازین به دلیل عدم نیاز ساختاری، وجود چنین فضاهایی تنها جنبه صوری و تجدد گرایی داشته است. لذا محصولات عمده آن با نیم قرن تأخیر پابه عرصه شهرهای ما گذاشه، عمدتاً بر اساس نگرش های حاکم بر نظر سازی معاصر غرب و گاهی با دخالت مستقیم طراحان غربی انجام پذیرفته است. در هر حالت همچنان می توان ردپای باغ ایرانی در طراحی پارک های معاصر را مشاهده نمود.

پارک، باغ، پارک سازی، فضای سبز، مدرنیته