سید علی حسین پور - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد
شکیبا اصغرنژاد مقدم - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه بینالود مشهد
درسا اورعی - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه بینالود
زهرا غلامی - دانشجوی کارشناسی شهرسازی دانشگاه بینالود مشهد

شهر مشهد با دو و نیم میلیون نفر جمعیت به عنوان دومین کلان شهر کشور در حال حاضر میزبان 820 هزار نفر حاشیه نشین است که در شصت هسته جمعیتی به وسعت سه هزار و دویست هکتار به صورت غیرمجاز زندگی می کنند. در این مقاله برخلاف تصورت دهه 1970 با نگاهی امروزی سعی بر آن است که اسکان غیررسمی و ساکنین این گونه سکونتگاه ها به عنوان واقعیتی اجتماعی پذیرفته و به رسمیت شناخته شوند و شهروند تلقی گردند لذا عدالت اجتماعی حکم می کند که این اقشار در کنار سایر اقشار جامعه مورد توجه قرار گیرند در این مقاله به روش پرسشنامه ای به بررسی خصوصیات کالبدی اقتصادی و اجتماعی سکونتگاه بافت آبکوه و آسیب شناسی آن پرداخته و سپس با رویکرد توانمند سازی به بهبود و ارتقاء محیطی ساکنین سکونتگاه ها مورد مطالعه خواهیم پرداخت بنابراین در ابتدا به بررسی خصوصیات کالبدی، اقتصادی و اجتماعی سکونتگاه سعدی / مشهد و آسیب شناسی آن پرداخته و سپس با ضرورت تهیه طرح با رویکرد توانمند سازی و با اتکاء بر سرمایه های انسانی و اجتماعی درونی این بافت و بالفعل نمودن آنها و نه فقط تهیه طرح با دیده کالبدی، به بهبود و ارتقاء محیطی ساکنین سکونتگاه مورد مطالعه خواهیم پرداخت

اسکان غیررسمی، بافت آبکوه، آسیب شناسی، توانمند سازی