مهدی براتعلی - استادیار دانشگاه خوارزمی تهران، گروه علوم سیاسی
علی زیرکی حیدری - کارشناس ارشد علوم سیاسی دانشگاه تهران

الگوهای چند فرهنگی به تفاوت های فرهنگی شهروندان ظرفیت ها و استعدادها آن در ارتقای فرهنگی جامعه (و به همین ترتیب، احتمال بروز کشمکش های درون جامعه ای) و همتر، الزامات و پیامدهای چند فرهنگ گرایی در امر جامعه و فرهنگ شهری توجه دارد. در الگوی آموزش جند فرهنگی مخصوصاً به این نیاز اشاره می شود که شهروندان برای آگاهی بهتر از رفتار یکدیگر بایستی به ارزیابی رفتار فرهنگی یکدیگر بپردازند. برای ارتقای مهارت های فرهنگی با الگوی آموزش چند فرهنگی، بسیار مناسب خواهد بود که الگوهای جاری آموزشی تعدیل شود، تا مهارت هایی را در بر داشته باشد که از طریق ترکیب دانش های فرهنگی با مهارت های شهروندی، بتواند در ارتقای این مهارت ها مؤثر باشد. پرسش اصلی این است که چند فرهنگ گرایی چه دستاوردهایی برای جامعه و فرهنگ شهری به همراه دارد. مدعای ما این است که پذیرش فرض های اساسی چند فرهنگ گرایی می تواند جامعه و فرهنگ شهری را از طریق «مهارت های کاهش شکاف در جریان آموزش جند فرهنگی»، «مفهوم یابی مشکلات موجود با آموزش پژوهش های فرهنگی» ، و «ارائه شیوه های متناسب با فرهنگ پایدار بومی و تضمین کارآمدی» ارتقاء بخشد و از یکسان انگاری و جزمیت گرایی در برنامه ریزی برای جامعه و فرهنگ شهری رهایی بخشد. در این فرض، چه بسا ضرورت پیدا کرد تا از الگوهای متنوع و متعدد بر اساس شرایط خاص فرهنگی بهره گرفته و به تغییر نگرش به موضوع تفاوت فرهنگی و تأثیر آن در الگوها و مهارت های زندگی در جامعه شهری در قالب الگوی آموزش جند فرهنگی اقدام کرد.

جامعه شهری، آموزش چند فرهنگی، تفاوت فرهنگی، مهارت زندگی