سیدعلی حسین پور - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد گروه شهرسازی دانشگاه بینالود مشهد
سحر معلمی - دانشجوی کارشناسی دانشگاه بینالود مشهد
مهلا آذری زاده - دانشجوی کارشناسی دانشگاه بینالود مشهد
هدیه صبوری - دانشجوی کارشناسی دانشگاه بینالود مشهد

اسکان غیر رسمی به طور کلی ناشی از تحولات اجتماعی، اقتصادی و روند شهر نشینی و شهرگرایی کشور و نیز نادیده گرفتن اقشار متوسط و کم درآمد شهری در طرح های توسعه و برون فکنی این اقشار از مناطق کلان شهرها به خصوص مشهد به مناطق حاشیه ای جهت دست یابی به زمین و مسکن ارزان بوده است. در این مقاله برخلاف تصورات دهه 1970 و با نگاهی امروزی سعی بر آن است که اسکان غیر رسمی و ساکنین این گونه سکونتگاه ها به عنوان واقعیتی اجتماعی پذیرفته و به رسمیت شناخته شوند و شهروند تلقی گردند. لیکن با توجه به این که ساکنین این کانون های جمعیتی از شهروندان یک جامعه بوده، لذا عدالت اجتماعی حکم میکند که این اقشار در کنار سایر اقشار جامعه مورد توجه قرار گیرند. بنابراین در ابتدا به بررسی خصوصیات کابدی، اقتصادی و اجتماعی سوکونتگاه شهرک صابر/ مشهد و آسیب شناسی آن پرداخته و سپس با ضرورت تهیه طرح با روی کرد توانمند سازی و با اتکاء بر سرمایه های انسانی و اجتماعی درونی این بافت و بالفعل نمودن آنها و نه فقط تهیه طرح با دیده کالبدی، به بهبود و ارتقاء محیطی ساکنین سکونتگاه مورد مطالعه خواهیم پرداخت

اسکان غیررسمی ، شهرک صابر ، آسیب شناسی ، طرح های توسعه شهری ، توانمندسازی