اشرف قدیری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
فریده نقدی - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
اکبر نیکخواه - استادیار فراممتاز دانشکده کشاورزی، گروه علوم دامی، دانشگاه زنجان

فضاهای عمومی اغلب شهرهای درحال توسعه به جای استانداردسازی مکانی زندگی به نمایشگاه نابهینه و ضد محیط اتومبیل بدل شده است. این در حالی است سیستم حمل و نقل شهری باید بتواند بدون آسیب به محیط زیست و محیط انسانی و اجتماعی شهری به رشد خود ادامه دهد و آسایش و آرامش شهروندان و کاربران را با کم ترین هزینه مهیا نماید. لازمه رسیدن به چنین حمل و نقل پایداری، کاهش وابستگی به اتومبیل می باشد. هدف این پژوهش، تجزیه و تحلیل طراحی مسیر دوچرخه سواری خیابان فردوسی جنوبی قزوین با روش AHP بود. یکی از برنامه هایی که با اجرای عملی و صحیح آن می توان تا حد قابل توجهی آرامش را به سیستم حمل و نقل و عبور و مرور شهری بازگرداند، توسعه حمل ونقل انسان گرا و ورزش بنیان همچون دوچرخه سوای وپیاده روی است. در این پژوهش، با ارزیابی مسیر دوچرخه سواری در خیابان فردوسی قزوین، مشخص گردید که طراحی مسیرهای عبور دوچرخه به دلیل عدم آموزش صحیح و جامع و نبود عادت های دوچرخه سواری و فقدان عزم و اراده شهروندی مکفی برای سفرهای درون شهری ایمن، با چالش های زیرساختی متعددی روبرو می باشد. در صورتی که به مسئله آموزش و تأمین ایمنی شهروندان در عادی سازی روند دوچرخه سواری و ترویج فرهنگ آن در شهرسازی پسامدرن توجه گردد، با گسترش دوچرخه سواری در امر حمل ونقل درون شهری، گذران اوقات فراغت شهروندان کاراتر شده و امنیت و آرامش خاطر شهروندان به طور سالم تری تأمین می گردد. این پژوهش به طرق توصیفی، تحلیلی و برمبنای روش AHP به جمع آوری اطلاعات با شیوه های اسنادی ومیدانی پرداخته و با استناد به طرح های اجرا شده و معیارهای طراحی شهری و زیست محیطی، راه کارها و پیشنهادات عمل گرا را ارائه نموده است.

دوچرخه سواری، محیط زیست شهری، ارزیابی ، شهرسازی