غزاله احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی
مرتضی توکلی - دانشیار گروه جغرافیای دانشگاه زابل
محمودرضا میرلطفی - استادیار گروه جغرافیای دانشگاه زابل

هر ناحیه جغرافیایی، دارای توانهای محیطی بالقوهای است، بخشی از این توانمندیها در زمینه فعالیتهای کشاورزی، بخشی دیگرصنعتی و معدنی و بخشی هم در زمینههای خدماتی و گردشگری است. همچنین پهنه بندی توانهای محیطی یک ناحیه، یکی ازمباحث پایهای برنامه ریزیهای اقتصادی - اجتماعی و فرهنگی است. تلاش برای حفظ تعادل هر یک از کاربریها در ناحیه مورد نظر یکی از مهمترین دلایل رویکرد به توان سنجی محیطی در سالهای اخیر بهخصوص در حوزه برنامه ریزی ناحیهای است. از این روامروزه بومگردشگری، به عنوان یکی از توانمندیهای نواحی جغرافیایی مطرح است که با برنامه ریزی درست و پهنه بندی میتواند بهتوسعه ناحیه کمک کند. ناحیه روانسر با توجه به طبیعت بکر، چشمهها، حیات وحش و بزرگترین غار آبی آسیا، دارای پتانسیل بالقوهای در این زمینه است و می تواند بومگردشگران بسیاری را از اقصی نقاط ایران و حتی جهان به سوی خود بکشاند. لذا در این تحقیق که از نوع تحلیلی – توصیفی و پژوهشی است، پهنه های مستعد برای توسعه بومگردشگری ناحیه روانسر با توجه به مدلاکولوژیکی توسعه بومگردشگری، مشخص شده است و نتایج پژوهش نشان میدهد که 77,4 درصد از ناحیه روانسر در طبقه بسیار مطلوب برای توسعه بومگردشگری قرار دارد و نشان از قابلیت بالای ناحیه روانسر از نظر توان بومگردشگری است.

بومگردشگری، پهنه بندی، توانهای محیطی، روانسر