غلامرضا سبزقبایی - استادیارگروه محیط زیست دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان
کاوه جعفرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد ارزیابی و آمایش سرزمین دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان
مژگان بزم آرا - دانشجوی کارشناسی ارشد ارزیابی و آمایش سرزمین دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان
سمیرا جعفری آذر - دانشجوی کارشناسی ارشد ارزیابی و آمایش سرزمین دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء بهبهان

رشد شتابان شهرنشینی طی چند دهه اخیر مشکلات فراوانی را برای شهروشهروان ایجاد کرده است که این امر به دلیل نرخ بالای موالید و مهاجرت می باشد، به همان نسبت مصرف منابع در آنها و انتشار آلودگی از آنها را افزایش راده و امروزه نه تنها تعادل اقتصادی و اجتماعی درون شهرها را بر هم زده است بلکه موجب عدم تعادل اکولوژیک منطقه ای شده که در آن قرار گرفته اند و عرصه های طبیعی را بطور فزاینده ای بر زیستمندان آن تنگ کرده است. این امر خلاف اصول توسعه پایدار برای شهرها و محیط زیست می باشد. لذا برای دستیابی به توسعه متوازن و پایدار شهرها و محیط زیست در دراز مدت، نیاز به بازنگری روابط موجود بین اجزاء یا سیستم های درونی شهر، شهر با محیط زیست خود، شهر با سایر شهرها و مناطق جهان می باشد. بر همین اساس ساختار مدیریت شهری در ایران به منظور گذر از نظام متمرکز و حرکت به سمت نظام غیرمتمرکز و بیرون رفت از چالش ها رخ داده، لاجرم باید ایجاد تحول در برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری را بعنوان یک راه حل اساسی پذیرا باشد. این امر یک انتخاب نیست بلکه یک ضرورت انکار ناپذیر تلقی می گردد. چرا که در شرایط فعلی این ساختار علیرغم سعی و تلاش فراوان در ایجاد ارتباط و تعامل میان سه عامل اصلی شکل گیری شهر انسان، فضا و محیط عاجز از پاسخگویی و حل مشکلات روبه تزاید اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی شهرها بوده و شیوه های کنونی برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری نه تنها در مواجهه با این معضلات، ضعیف و ناکارآمد جلوه می نماید بلکه موجب تشدید اوضاع و بحرانی نمودن آن به خصوص از طریق ایجاد تمرکز و دفع نظام مشارکتی می باشد.

توسعه پایدار شهری، مدیریت، چشم انداز شهری، برنامه ریزی