هادی باقری سبزوار - عضو هیات علمی گروه معماری دانشگاه تربیت معلم سبزوار

معماری سنتی هر کشور می تواند بهترین نمونه موردی معماری پایدار آن منطقه باشد، چرا که در گذشته معماران به عنوان کسا نی که نقش اساسی در شکل گیری بناها داشتند، باتوجه به مصالح بومی و مطابق با نیازهای مردم بناها را طراحی و می ساختند. بعد از انقلاب صنعتی، و هجوم مصالح ساختمانی و پیامدهمای ناشی از آن در کنار فارغ التحصیل شدن مهندسین جوان که اشنایی کمی با معماری گذشته خود داشتند. بعنوان رویدادی مهم باعث گسستن پیوند معماری گذشته از معماری امروزی گشت. استفاده از مصالحی مانند آهن، بتن و انواع مواد پلاستیکی امروزه، چنان رایج شد، که دیگر استفاده از مصالح و روش های سنتی دیگر به ذهن هیچ معماری راه می یابد. لیکن در این میدان که هر کس جهت استفاده روز افزون از این مصالح صنعتی با دیگران به رقابت پرداخته اند و ساختمان های سنگین خود را با اتصالات اضاف (بادبند) نسبت به زلزله مقاوم می کنند، معمارانی را می توان یافت که هنوز معماری امروزی را در گذشته جستجو کرده و مصالح و روش ساخت دیروزی را بصورت کامل تری امروزه اجرا می کنند. در این مقاله به بررسی کارهای دو معمار موفق پرداخته میشود که توانسته اند بامصالح بومی بناهای بسازند که علاوه بر دستیابی به معماری پایدار (زیست محیطی بودن) مقاوم در برابر زلزله نیز باشند.

معماری پایدار ، زلزله ، ساختمان مقوایی ، ساختمان گلی