زینب موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

شهر اهواز به عنوان یکی از شهرهای بزرگ ایران و مرکز استان خوزستان ،امروزه با گسترش بافت های فرسوده مواجه است و در این میان بخش مرکزی محدوده مورد مطالعه که نماد اهواز قدیم است، با ابعاد متعدد فرسودگی کالبدی،اقتصادی،اجتماعی،فرهنگی مواجهاست.اهمیت بررسی این موضوع چنین است که بافت های فرسوده و قدیمی دارای اهمیت و ارزش می باشند.چرا که بافت های تاریخی به دلایل متعددی در شهرسازی اهمیت دارند. یکی از این علل وجود مرکزیت همیشگی برای وحدت بخشی به پیکر شهر است. این امر زندگی سالم و روان را در یک شهر تضمین می کند.از سوی دیگر بافت های قدیمی با ارزش کالبدی،تاریخی و فرهنگی نهفته در خودبهترین نشانه های هویت شهری بوده و در عین حال حیات و رشد این بافت، مانع از فرسودگی شهر از درون شده و توسعه بی رویه آن رامحدود می کند. هدف از این پژوهش بررسی کیفیت ابنیه ،مساکن بافت بوده و وضعیت اقتصادی ،اجتماعی،فرهنگی ساکنین تا چه حد در فرسودگی بافت موثر باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی،اسنادی و علی است و جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای ومیدانی و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss صورت گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در منطقه موردبررسی مشکلات کالبدی ، اقتصادی و اجتماعی باعث شده که این بافت روز به روز بر مشکلاتش افزوده شود، لذا ارائه راه حل مناسب برای این بافت ها امری ضروری است.