غلامرضا کرمی - دانشجوی دکترای مدیریت بحران پژوهشگاه شاخص پژوه
میلاد شاپوری - دانشجوی کارشناشی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات بروجرد
ایران غازی - استاد دانشگاه اصفهان و معاون پژوهش پژوهشگاه شاخص پژوه

یکی از مقوله هایی که در دهه های اخیر مورد توجه بسیاری از دست اندر کاران برنامه های توسعه شهری قرارگرفته است، مبحث بهره گیری از دانش بومی در برنامه ها، فعالیت ها و فرایند های گوناگون توسعه شهر ی است .متاسفانه امروزه گسترش کالبدی شهرها متاثر از فناوریهای نوینی از ساختمان سازی بوده که در تبعیت ازکشورهای توسعه یافته در شهرهای ایران فزونی یافته است.لذا هر گونه اقدامام در راستای اصلاح و بهبود شرایط زیستی در وضع موجود شهرها و نیز هدایت توسعه و رشدآنها، نیازمند بررسی عوامل متعدد موثر بر آن می باشد . عوامل متعددی از جمله مسایل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اقلیمی و جغرافیایی، تکنولوژی و مساقل حقوقی و کالبدی در اراقه طرح های شهری و منطقه ای دخالت دارند. در بررسی این تاثیرات متقابل، یکی از مهمترین موارد عکه العمهل و رفتهار اجتماعی شهرنشینان با ایناقدامات است. متاسفانه نزد بسیاری از افراد دانش بومی مفهوم واپسگرایی را به ذهن ها متبادر می نماید ؛ اما امروزه به بروز مشکلات اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی ناشی از کاربرد فناوریهای نسنجیده در کشورهای در حال توسعه ،رویکردهای درون زا تکیه بر دانش بومی مطرح گردیده است. بمنظور پرداختن به ضرورت های شناخت دانش بومی و کاربردی نمودن آن در فعالیت های شهری ، چند سوالمطرح می گردد : -1 نقش دانش بومی در توسعه پایدار شهری چگونه نمایان می گردد ؟ -2 چگونه از طریق مشارکت شهرنشینان، دانش بومی در توسعه شهرها تاثیر می گذارد ؟-3 آیا دانش بومی قادر است یک آینده پایدار را برای بشر رقم زند ؟

دانش بومی ، مشارکت ، توسعه ، توسعه پایدارشهری