ساغر مشیری امین - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب، تهران، ایران.
سعید شومال - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب، تهران، ایران.
لیلا زارع - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب، تهران، ایران.

هدف این نوشته آن است که ، به هویت معماری و انسان و رابطه این دو با هم پرداخته شود که هر کدام به طور جداگانه مسیری از رفتار را در پیش دارد که هر کدام عاملی بر پیدایش دیدگاهی در فضای معماری می باشد. ساختمان هایی که ما را مثل جامه ای می پوشانند، به نوعی بازتابی از ما است. معماری ایجاد می شود تا کالبد ما را در بر گرفته و از ابعاد انسانی برای این امر بهره برد. در آغاز باید به شناخت رفتارهای انسانی بپردازیم که بخش مهمی از معماری است. فضا یکی از صریح ترین نمادهای وجود است. با توجه به اینکه فضا، ازلی، نافذ و در جهان شناسی اسلامی (مکان) روح جهانی است. بنابراین هدف معماری کمک به انسان برای باشیدن است. معماری زمانی ایجاد می گردد که عینیت بخشی به روح مکان شکل گیرد.اگر معماری را ظرفی برای زندگی تعریف کنیم و انسان را وابسته به هستی بدانیم، کلمه هستی زندگی را در دل خوددارد که بهترین حالت زندگی موازات با زیبایی است. این انسانی که با تمام حیثیتش در ظرف معماری پدیدار می گردد و این فضای داخلی همچون رسوبی زندگی وی را در دل خود محصور کرده است، تحت تاثیر سه عامل برای زندگی است: روح، حس، حرکت. این جمله مفهوم کلی بحث را نمایان می کند: دست ها باید نظاره کنند و چشم ها باید لمس کنند (گوته)

هویت، روح مکان، فضای داخلی، حرکت، رفتارشناسی