سیداحمد میرخلیلی - عضو هیئت علمی و مدیر گروه فقه و حقوق اسلامی دانشگاه آیت الله حائری میبد
نفیسه ایزدی - دانشجو ارشد فقه و حقوق خصوصی دانشگاه آیت الله حائری میبد

دین کامل و جامع اسلام به نیازها و رفتارهای انسان از منظر بالایی نگریسته و بایدها و نبایدهایی را در نظر گرفته است .شادیهمچون دین فطری است و منحصر در شادیهای مادی نیست بلکه شادیهای معنوی را نیز شامل میشود. قرآن نیز دین اسلام رادین شادی معرفی نموده و مهمترین عوامل شادی را برشمرده است.ایجاد شادی و نشاط یکی از موثرترین راهها برای افزایشبهداشت روانی در جامعه است و فقه نوین به عنوان یک نهاد می تواند با بیان زمینه ها و برنامه هایی باعث هرچه شادابتر شدنجامعه شود. با توجه به شبهاتی که از سوی برخی افراد دراین زمینه وارد شده است در این مقاله سعی شده با استناد به منابعمکتوب به بررسی فقهی مسئله شادی پرداخته شود.ریشه یابی کلمه شادی و نشاط، بررسی ضرورت بحث آن در حکم اولیه و ثانویه، تشریح حکم شادی و همچنین تجمیع عواملشادی آفرین در فقه نشان میدهد که دین اسلام موافق با شادی های مشروع بوده و نهی از آن تنها به برخی موارد خاص مانندترانه های مبتذل، دیدن فیلم ها و عکس های محرک،روابط نامشروع و... تعلق می گیرد. تبیین سیره پیامبر(ص) و ائمه اطهار در نوع وشیوه ابراز شادی و تاثیر مطلوب گسترش شادی بر مبنای اصول فقهی در جامعه می تواند علاوه بر کاربردی نمودن مفاهیم حقیقیشادی و نشاط اسلامی، افزایش دین پذیری، تضمین بهداشت روانی فردی و اجتماعی و پویایی و بالابردن میزان بهروری عمومی رابه همراه داشته باشد.

شادی، فقه، شرع، دین