ملیحه پیشوایی - کارشناس ارشد جامعه شناسی، عضو گروه توسعه و سلامت اجتماعی، مرکز تحقیقات توسعه اجتماعی و ارتقای سلامت، دانشگاه علوم پزشکی گناباد، گناباد، ا
وحید عطایی مغانلو - گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پارس آباد مغان، باشگاه پژوهشگران جوان، پارس آباد مغان
وجیهه پیشوایی - کارشناس مدیریت دانشگاه پیام نور
ملیحه محبوب - دانشجوی کارشناسی پژوهشگری دانشگاه پیام نور

مسئله ی نیازهای روانی کودک واز جمله نیاز به محبت، از مباحث اصولی در روان شناسی تربیتی و حتی روانکاوی است. رابطه ی صحیح و عاطفی والدین با فرزاندان در کانون خانواده، تأمین کننده ی سلامت و بهداشت روانی فرزندان و زمینه ساز بروز استعدادهای آنان است و بی توجهی به این نیاز اصیل عدم توجه عاطفی به کودکان، روحیه ی مقاومت ایشان در مقابل خواسته های دیگران را کاهش می دهد و باعث می شود تا به خاطر جلب محبت دیگران، به خواست دیگران تن دهند و در مقابل آن تسلیم شوند. در روایت معصومین علیهم السلام نیز تأکید فراوانی بر لزوم ابراز محبت والدین نسبت به فرزندان صورت گرفته و انجام آنرا موجب جلب رحمت و خشنودی خداوند دانسته اند. ضمن اینکه در این روایات به لزوم رعایت حد اعتدال و پرهیز از هرگونه افراط در این زمینه که باعث شانه خالی کردن فرزندان از مسئولیت هایشان می باشد، نیز توصیه شده است. مؤثرترین ابزار محبتی که می تواند در شکل دهی شخصیت کودک نقش عمده ای ایفا کند، محبت والدین است. کمبود محبت در دوران کودکی و تسامح والدین از اظهار عطوفت و مهربانی نسبت به فرزندان موجبات ناهنجاری های روانی و آشفتگی در شخصیت اجتماعی را فراهم می سازد و عقده ی حقارت در ایشان را شکل می دهد.

بهداشت روان، سلامت، والدین، کودک