محسن تاتاری - کارشناس ارشد، فلسفه آموزش و پرورش، مدرس دانشگاه فرهنیان
منصوره صبوری - دانشجوی کارشناسی، علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان،پردیس دانشور نیشابور
مریم پوررمضان - دانشجوی کارشناسی، علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان،پردیس دانشور نیشابور
علی مظلوم ایوری - دانشجوی کارشناسی، علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان،پردیس دانشور نیشابور

امروزه یکی از جدیدترین دیدگاه هایی که در زمینه ی یادگیری و آموزش مطرح می باشد، نظریه سازنده گرایی است. اگرچه دیدگاه سازنده گرایی در چند سال اخیر در زمینه های گوناگون رویکردهای یاددهی- یادگیری مطرح بوده است، اما این نظریه از سابقه ای طولانی برخوردار است. ریشه های اولیه این نظریه به آثار ارسطو، افلاطون، لاک، کانت و پستالوزی و ... بر می گردد. نظریه ی سازنده گرایی (سازندگی یادگیری) برخاسته از تفکر نسبی گرایی معرفت شناختی بوده و دارای پشتوانه های افلسفی و روانشناختی متقن و محکمی می باشد. نسبی گرایی معرفت شناختی هر چیزی را نسبت به چیز دیگر مورد داوری قرار می دهد و هیچ چیز قطعی و مسلم تلقی نمی شود. در این پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است برهمین اساس، در آغاز مقاله نظریه ی سازنده گرایی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و در این زمینه از فلسفه های واقع گرایی و نسبی گرایی معرفت شناختی بهره گرفته شده و سپس به کاربردهای آموزشی آن پرداخته شده است. بر اساس دیدگاه سازنده گرایی هدف های آموزشی در محیط یادگیری باید بیشترین تأکید را بر پرورش تفکر انتقادی و تفکر عمقی داشته باشند. محتوای کتب درسی نیز باید قابل تغییر و بازنگری باشند. نسبی گرایی معرفت شناختی بر روش های تدریس غیرمستقیم یا دانش آموز محور تأکید می کند. روش هایی که بر اساس آنها فراگیران در محور فعالیت قرار گرفته و منفعل نیستند.

سازند گرایی، نسبی گرایی معرفت شناختی، تعلیم و تربیت، روش تدریس، محتوا و هدف