بهاره جعفری - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد بابل

طبیعت گردی اکوتوریسم، ژئوتوریسم یکی از روش های نوین در ارائه جاذبه های گردشگری است که امروزه توجه بسیاری ازکشورهای جهان را به خود جلب کرده است. طبیعت گردی فعالیت های فراغتی انسان را بیشتر در طبیعت امکان پذیر می سازد و مبتنی بر سفرهای هدفمند همراه با دیدار و برداشت های فرهنگی و معنوی از جاذبه های طبیعی و کسب لذت از پدیده های گوناگون موجود در آن است.افزایش تقاضا برای تعامل با محیط های طبیعی برای فرار از زندگی ماشینی، جهت آرامش روانی و جسمی از از سویی و توسعه گردشگری بین المللی و عمومیت یافتن آن از سویی دیگر، دیدگاه جامعه درباره محیط و ارتباط آن با گردشگری را دچار تحول کردهاست؛ به طوریکه امروزه جامعه جهانی مسائل زیست محیطی را با دقت بیشتری پیگیری می کند و رایج شدن مفاهیمی چون طبیعتگردی و گردشگری پایدار ناشی از حساسیت های مورد اشاره و افزایش آگاهی گردشگران درباره ارزشمندی محیط و ضرورت حفاظت از آن به منظور توسعه این صنعت است. توسعه پایدار فرآیندی است که طی آن مردم یک کشور نیازهای خود را بر می آورند و زندگیخود را ارتقا می بخشند، بدون اینکه از منابعی که از نسل های آینده تعلق دارد، مصرف کنند و سرمایه های آتی را برای آمین خواسته های آنی به هدر دهند. از میان انواع گردشگری، طبیعت گردی از سایر انواع، با توسعه پایدار سازگاری بیشتری دارد. طبیعت گردی پایدار گردشگری ای است که از نظر بوم شناختی پایدار باشد، یعنی به نیازهای فعلی گردشگران پاسخ دهد و به حفظ فرصتهای گردشگری برای آینده بپردازد و به جای صدمه زدن به بوم، در جهت پایداری آن تلاش ورزد. در پژوهش حاضر، با هدف شناختمقدماتی از گردشگری و طبیعت گردی و رابطه آن ها با توسعه پایدار، بیان مختصری از تعاریف و اهمیت نقش گردشگری در توسعه پایدار مطرح می گردد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع کیفی، توصیفی _ تحلیلی می باشد که با بررسی منابع اسنادی و کتابخانه ای صورت گرفته است.

توسعه پایدار، گردشگری پایدار، طبیعت گردی پایدار