عبدالرحمان معاذاللهی - مدرس دانشگاه هوایی شهید ستاری
سید امیر احمدی - کارشناس مراقبت پرواز ، دانشگاه هوایی شهید ستاری

از ابتدای تشکیل ایکائو به منظور ایجاد نظم در جریان ترافیک هوایی، ایجاد مسیرهای هوایی مشخص و کنترل شده برای پرواز هواپیماها اجتناب ناپذیر بوده است. با توجه به روند رو به رشد مسافرتهای هوایی و ارتباط تنگاتنگ آن با اقتصاد جهانی و پیشرفت تکنولوژی، هدایت و کنترل هواپیماها مستلزم تغییرات بنیادین در شیوه کنترل ترافیک هوایی می باشد تا علاوه بر افزایش ظرفیت، در عین حال آزادی بیشتری به خلبانان برای بهینه سازی مسیرهای پروازشان داده شود. در سال 2003 برای توسعه سامانه هوانوردی آمریکا، اداره هوانوردی فدرال طرحی بنامNextGenرا معرفی کرد. این طرح منافع زیادی برای کاربران فضا محیط زیست و اقتصاد کشورها دارد. از مزایای NextGen می توان به افزایش ظرفیت کنترل ترافیک هوایی به دو برابر یا بیشتر، خودکارسازی نظارت، کنترل جداسازی و استفاده از یک پیوند داده ای زمین به هوا جهت ارسال مجوزها و مسیرها میان سیستم های زمینی و هوایی اشاره نمود. با بکارگیریNextGenمی توان نقش خوبی در دستیابی به این تغییر و تحول بنیادی ایفا کرد. با توجه به اینکه آمریکا و اروپا برای پیاده سازی طرحهای SESAR و NextGenهمواره یک سیاست استعماری ضمنی و پنهانی را برای استفاده کنندگان سامانه های فوق در سطح بین المللی تحمیل می نمایند، در این مقاله سعی شده است ضمن معرفی این 2 سامانه ی نوظهور، ارتباط آن را در حوزه فرماندهی و کنترل بررسی نموده و به ارائه استراتژی های موجود در زمینه طراحی و پیاده سازی روش NextGenدر ایران که خود می تواند باعث ارتقا کارایی و اثربخشی نظام فرماندهی و کنترل در حوزه هوانوردی می گردد، پرداخته شود.

نظارت، کنترل، مدیریت ترافیک هوایی،NextGen