سمیه نورائی

گسترش بی رویه شهرها وتوسعه شهرنشینی ازنظرکالبدی و عدم ارتقای کیفی و ماهیتی جامعه متناسب بااین رشد و توسعه فیزیکی منجر به غفلت انسان ازماهیت و ارزش طبیعت و کمرنگ شدن رابطه انسان با محیط طبیعی پیرامون خود شده است این توسعه اجتناب ناپذیر و ناهماهنگ چهره محیط زیست انسان را دگرگون ساخته و باعث چالش و ستیز میان انسان با طبیعت و انسان باجامعه شده است این امر به خصوص درمعماری که ظرف زندگی انسان است مشاهده میشود و موجب گردیده تامفاهیمی چون انسان و ارزشهای انسانی که زمانی به عنوان اصلی ترین و مهمترین معیارهای طراحی مطرح بودند رفته رفته ازجامعه رخت بربسته و به ورطه فراموشی کشیده شود ازاین رو دراین پژوهش سعی گردیده معماری اصیل ایرانی و برخی اصول و ضوابط حاکم برآن مورد بررسی و مطالعه قرارگیرد مطالعه این اصول این موضوع را اشکار می کند که انسان و ارزشهای انسانی جایگاه ویژه ای درمعماری اصیل ایرانی داشته است شناخت و بروز رسانی اصول فردی و اجتماعی حاکم برمعماری اصیل ایرانی میتواند منجر به تدوین و ارایه اصول معماری پایداری بومی به گونه ای ماندگار و مورد پسند جامعه شود

انسان ، ارزشهای انسانی ، توسعه پایدار ، معماری پایدار ، حس تعلق خاطر