حسین نادرپور - حسین نادرپور- عضو هیت علمی دانشکده مهندسی عمران- دانشگاه سمنان
نادر جامی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران- گرایش ژئوتکنیک

با پیشرفت دانش فنی و تجربه زلزله های شدید،به مرور تغییراتی در ایین نامه های طراحی سازه ها به وجود امده و ضمن تغییر در فلسفه ی طراحی سازه ها، فناوری هایی همچون کنترل لرزه ای غیر فعال سازه ها به کار گرفته شده است. جداسازی لرزه ای نیز، با هدف کاستن اسیب لرزه ای در طراحی و ساخت سازه های با اهمیت زیاد پیشنهاد می گردد. با استفاده از ایت روش، رفتار دینامیکی سازه در حد امکان، در محدوده ی از قبل پیش بینی شده قرار گرفته و میزان اسیب های لرزه ای به اجزای سازه ای و غیر سازه ای کاهش می یابد. در جدا سازی لرزه ای، کل یل بخشی از سازه برای کاهش پاسخ لرزه ای ان بخش در زمان زلزله، از زمین یا قسمت های دیگر سازه جدا می شود. ای کار با استفاده از جداساز هایی که بر اساس مشخصات دینامیکی سازه، اهداف عملکردی مورد نظر طراح و شرایط خطر لرزه ای ساختگاه، طراحی و ساخته شده اند، صورت می گیرد. وظیفه ی اصلی این جداساز ها ایجاد فاصله بین دوره ی تناوب طبیعی سازه و محدوده ی دوره ی تناوب حاکم در ارتعاش زمین لرزه ی احتمالی در محل سازه ی مورد نظر است. علاوه بر این، انرژی ارتعاشی ناشی از زلزله نیز با کمک سازوکارهای مختلفی جذب شده و از انتقال ان به سازه جلوگیری می گردد. تجربه زلزله های اخیر، که جداساز های لرزه ای و به عنوان نمونه، تکیه گاه های لاستیکی با هسته ی سربی، با نمایش رفتاری دو خطی با نرم شدگی، تحت بارهای شدید لرزه ای، عملکرد مطلوبی در زمینه ی کنترل توام لرزه های خفیف و شدید از خود نشان داده اند.

جداساز لرزه ای، جداساز لاستیکی با هسته سربی، خطر لرزه ای ساختگاه