گیتی حقانی - دانشجوی کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی قزوین، ایران
محمدرضا برزگر - استادیار گروه شهرسازی و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شیراز، ایران

شهرها نظامهای پویایی هستند که در طول زمان به صورت مستمر تغییر شکل و عملکرد میدهند. گسترش روز افزون و افزایش تعداد شهرها و تغییرات کمی و کیفی آنها تحت تأثیر عوامل مختلفی نظیر صنعتی شدن، مهاجرت روستاییان به شهرها در اثر وقوع اصلاحات ارضی، خشکسالیهای پی در پی، جاذبه های فریبنده شهری و عوامل دفع کننده در روستاها بوده است. نتیجه چنین امر ی موجب پیدایش کلان شهرهایی نظیر تهران، شیراز، اصفهان، تبریز و مشهد گردیده است. این در حالیست که به د نبال پیدایش مسائل اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی در کلان شهرها و در نتیجه افت کیفیت زندگی در آنها به دلیل تراکم بیش از حد جمعیت و فعالیت، راهبرد احداث شهرهای جدید با هدف تمرکززدایی از مادرشهرها انتخاب شد. به منظور دستیابی به این هدف، پیش بینی هایی برای این شهرها در دوره های زمانی معین، عمدتاً در زمینه جذب جمعیت و اشتغال، به عمل آمد. .هنگامیکه صحبت از شهر جدید میشود ذهن انسان سریعاً به سمت آرمان شهرها و تجمیع ایده آل ها در این شهرها سوق پیدا میکند. شهرهایی که به لحاظ طراحی، ساخت و اجرا الگو هستند و با تفکرات بدیع شهرسازی همراه اند. و یک شهروند در این شهرها بدون دغدغه خاطر در فضاهای امن همراه با امکانات رفاهی، مراکز محلات پایدار، کانون های قوی اجتماعی با آرامشی که در نگرش این شهرها میباشد زندگی میکند. سوالی که در اینجا مطرح میشود این است که آیا شهرهای جدید ایران این چنین هستند؟ بنابراین این مقاله بر آن است تا با بررسی سیر تحولات شهرهای جدید، به بررسی اهداف و دلایل عدم موفقیت این شهرها پرداخته و سپس به طور خاص به شهر جدید صدرا به عنوان نمونه مورد نظر بپردازد.

شهر جدید صدرا، موفقیت و کارایی، چالشها و مشکلات