مهدی ابراهیمی - استادیار، دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا، دانشگاه پیام نور بهارستان اصفهان
جواهر انصاری - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا، دانشگاه پیام نور اصفهان

در این مقاله شاخص های کمی و کیفی توسعه مسکن شهر نورآباد به عنوان هدف اصلی مورد بررسی قرارمی گیرد. با انجام این پژوهش میزان موفقیت کلی برنامه ریزی مسکن این شهر پس از انقلاب اسلامیمشخص می شود. پژوهش از نظر هدف «کاربردی» است. نتایج و روش بررسی آن «توصیفی تحلیلی» است. نتایجحاصل از این پژوهش، بیانگر پیشرفت مناسب شاخص های کمی و کیفی مسکن شهر نورآباد طی دوره های1390-1365 است. بر این اساس در شاخص های کمی شامل تراکم نفر در واحد مسکونی، تراکم خانوار درواحد مسکونی، تراکم نفر در اتاق، تراکم خانوار در اتاق، اتاق برای هر خانوار، تعداد واحدهای مسکونی برایهر هزارنفر، تعداد اتاق برای هر هزار نفر، کمبود واحد مسکونی و نسبت افزایش خانوار به واحد مسکونیبهبودی ایجاد شده است. در شاخص های کیفی مسکن شهر نورآباد نیز رشد قابل ملاحظه ای ایجاد شدهاست به طوری در شاخص نسبت مسکن مناسب، شاخص عمر مساکن، شاخص درصد تسهیلات مسکنپیشرفت حاصل شده است. از بین شاخص های کمی و کیفی به ترتیب تنها در شاخص متوسط اتاق درواحد مسکونی و نحوه ی تصرف در واحدهای مسکونی کاهش ایجاد شده است. شاخص ها نشان دهنده یموفقیت کلی برنامه ریزی مسکن در شهر نورآباد است.

برنامه ریزی مسکن، شاخص های کمی، شاخص های کیفی، نورآباد