ابوالفضل شاهسون پور - دانش آموخته رشته تاریخ جهان دانشگاه تبریز مدرس گردشگری تحت نظر سازمان فنی و حرفه ای

نوع دوستی جزو آن دسته از خصلت هایی است که ریشه عمیقی در فرهنگ ایرانی اسلامی داشته و دارد جامعه عصر ناصری نیز علی رغم آثار انحطاط در بسیاری از شئون سیاسی و اجتماعی عاری از نمودهای نوع دوستی نبود سفرنامه نویسان خارجی از جمله انگلیسی ها در نیمه دوم قرن نوزدهم بسته به پایگاه اجتماعی و ماموریت خویش در ایران به طور کلی دید متفاوت و اغلب منفی گونه ای نسبت به جامعه و فرهنگ ایرانی در آثار خویش ارائه نموده اند لیکن در توصیف نوع دوستی ایرانیان از ستایش این خصیصه چشم پوشی نکرده مواردی مانند وقف دست گیری از دیگران بست نشینی و تعزیه برای امام حسین(ع)را در حکم نوع دوستی ایرانیان تعبیر نموده و نتایج حاصل از آن را مثبت ارزیابی کرده اند که یکی از مولفه های توسعه انسانی در رفتار و فرهنگ شرقی و ایرانی به شمار می رفت در این پژوهش نخست به طور خلاصه سعی شده است به طرز نگاه سفرنامه نویسان انگلیسی در خصوص پدیده مزبور پرداخته و سپس مصداق های آن را در حیطه مذهب رفتارهای فردی و رفتارهای اجتماعی نشان دهیم

مصادیق نوع دوستی،عصر ناصری،سفرنامه نویسان انگلیسی،توسعه انسانی،فرهنگ شرقی و ایرانی