محسن تهرانی زاده - استاد دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر
مهسا مرادی شقاقی - کارشناس ارشد دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر
مسعود محمدزاده - کارشناس ارشد دانشکده عمران و محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر

وقوع زمین لرزه های بزرگ در نزدیکی شهرهایی که در حوزه نزدیک قرار دارند غیر قابل انکار است. حرکت زمین در حوزه نزدیک دارای خصوصیات متفاوتی نسبت به حوزه دور از گسل است. پس از زمین لرزه های مخربی همانند Landers-California در سال 1992، Chichi-Taiwan در سال 1999و Duzce and Kocaeli-Turkey در سال 1999 جامعه مهندسی به فکر درنظر گرفتن این ویژگی های متفاوت در طراحی سازه های نزدیک گسل افتادند. یکی از این ویژگی های مخرب که در سال های گذشته موجب تلفات بسیار زیاد جانی و خرابی شدید ساختمان ها شده است، گسلش سطحی می باشد ولی با توجه به زمین لرزه های سال های گذشته می توان به این مورد پی برد که برخی از ساختمان ها در برابر این اثر مخرب سالم ماندند در واقع گسلش مسیر پیشرفت خود را تغییر داده و ساختمان را دور می زند. با توجه به اینکه این اثر مخرب در بسیاری از آیین نامه های طراحی سازه ها در برابر زلزله نادیده گرفته شده، در این مقاله به بررسی اثر گسلش سطحی پرداخته می شود. در این تحقیق با استفاده از نرم افزار اجزای محدود ABAQUS به بررسی اثر صلبیت فونداسیون در تغییر مسیر گسلش پرداخته شده است. در این تحقیق لایه خاک و فونداسیون گسترده با ضخامت های مختلف و با اعمال اندرکنش خاک و فونداسیون، تحت جابجایی های ناشی از زلزله قرار می گیرند. نتایج نشان می دهد که صلبیت فونداسیون در مسیر گسلش موثر می باشد و با افزایش ضخامت فونداسیون گسلش سطحی از ساختمان دور می شود و اثرات تخریبی آن کاهش می یابد.

صلبیت فونداسیون ، اندرکنش بین خاک و فونداسیون ، گسلش سطحی ، حوزه نزدیک گسل ،