جواد صائبی - دانشجوی کارشناسی ارشد راه و ترابری دانشگاه تربیت مدرس
امیر کاووسی - هیئت علمی گروه راه و ترابری دانشگاه تربیت مدرس

پس از اتمام زمستان وبا شروع فصل بهار، بدلیل اشباع شدن بستر راهها، مهندسان با پدیده نشست بستر خاکهای با کیفیت پایین مواجهه شده، جویای راهحلهای جدیدند. این تحقیق به بررسی آخرین دستاوردهای علمیو تجربی در خصوص تثبیت خاکهای نامرغوبمیپردازد. تثبیتکنندههای متداول نظیر سیمان، آهکو قیر، اگرچه عملکرد مطلوبی در بهبود خصوصیات خاکها دارند، اما همواره با چالشهای زیستمحیطی وعدمتامین توسعه پایدار توأمند. ازجمله جدیدترین مواد تثبیتکننده خاک که سعی در رفع مشکلات مواد متداول داشته ودر این تحقیق بررسی شدهاست، استفاده از مواد بیوشیمیایی؛ تثبیت فیزیکی-شیمیایی؛ بکار بردن نانو لولههایکربنی دوجداره؛ مواد ژئوپلیمری عاری از کلسیم، پلیمرهای گیاهی و ارگانیک، خاکستر حاصل از روغن نخل، محلول منیزیمکلرید، ماده ترکیبی SEU-2 و بکارگیری مواد دورریز نظیر پلیاتیلن چگال)بطریهای آبمعدنی و نوشابهها( وشیشه در تثبیت خاک. در این مقاله هر یک از روشهای مذکور به طور خلاصه آورده شده و نقاط ضعف و قوت هریک مورد نقد وارزیابی قرار گرفتهاست.

تثبیت خاک، توسعه پایدار، خاک بستر