مریم لطفی - دانشجوی کارشناسی ارشد تربیت بدنی، گرایش رفتار حرکتی،دانشگاه تهران
جعفر محمدی - دانشجوی دکتری تربیت بدنی، گرایش رفتار حرکتی، دانشگاه فردوسی مشهد
مهدی سهرابی - ع ضو هیأت علمی، دانشگاه فردوسی مشهد
فضل الله باقرزاده - عضو هیأت علمی، دانشگاه تهران

هدف این پژوهش مقایس ه خودپنداره بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار بود. روش پژوهش علی مقایس ه ای و جامعه آماری همه نابینایان ورزشکار و غیرورزشکار مراجعه کننده به انجمن نابینایان شهر ته ران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابینا 45 نفر پرسشنامه را تکمیل کردند و 63 نفر نابینای غیرورزشکار به روش تصادفی با میانگین سنی20±6/54 انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه خودتوصیفی بدنی (مارش و همکاران، 1994 ) بود. نتایج تحلیل داده ها با نرم افزار 18SPSSوآزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین دختران ورزشکاروغیرورزشکار نابینا در خرده آزمون های هماهنگی P<0/07سلامتی P<0/028فعالیت بدنی P<0/001 قدرت P<0/0014 استقامت P<0/022 شایستگی ورزشی P<0/001 و خودپنداره عمومی P<0/001 تفاوت های معنی داری وجود دارد در تمامی مؤلفه ها بجز مولفه چربی و سلامت که به صورت معکوس نمره گذاری شده است، میانگین گروه ورزشکار بیشتر بود. با توجه به نتایج می توان نتیجه گیری کرد که ورزش و فعالیتبدنی می تواند در بالا بردن خودپنداره بدنی نابینایان جامعه نقش داشته باشد.

خودپنداره بدنی، دختران نابینای ورزشکار،دختران نابینای غیرورزشکار، فعالیت بدنی