مبینا غنی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد،دانشکده هنرو معماری، دانشگاه مازندران،بابلسر، ایران
ماریا کردجمشیدی - استادیار، دانشکده هنرو معماری، دانشگاه مازندران،بابلسر، ایران

امروزه کیفیت ضعیف فضاهای شهری در کشورمان ، ایران، نه تنها موجب دور شدن و راندن مردم از این فضاها شده، بلکه مکان هایی با عدم موفقیت در ایجاد تعاملات اجتماعی خلق کرده است. بی توجهی به حرکت پیاده نیز، محیط شهرها را به مکان هایی بی روح و ماشینی تبدیل کرده است. ازآن جا که میزان موفقیت فضاهای شهر بسته به میزان استفاده و حضور شهروندان می باشد، پس بر معماری و شهرسازی است که با ارائه راهکارهایی در جهت ارتقا کیفیت مسیرهای شهری، در پی افزایش همبستگی انسان ها باشد.در این راستا ایجاد محورهای پیاده در محورهای مرکزی شهرها که ماهیتی تجاری نیز دارند، یکی از موثرترین راهکارها برای ارتقا کیفیت و ایجاد این نوع روابط شهروندی می باشد. هدف اصلی این پژوهش نیز یافتن اصول مشترک پیاده مداری و ارتقا کیفیت در راستای ایجاد تعاملات اجتماعی می باشد. در تحقیق حاضر از روش کیفی استفاده شده. نتایج حاصله از مطالعه مبانی نظری پژوهش در قسمت کیفی، ماتریسی از وجه اشتراک مؤلفه های تأثیرگذار بر کیفیات پیاده راه ها، مولفه های پیاده مداری و مولفه های موثر بر تعاملات اجتماعی را نشان داد.

پیاده راه، پیاده مداری، ارتقا کیفی، تعاملات اجتماعی، محور مرکزی شهری