پریسا دواچی - مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی

آموزش و پرورش در سراسر جهان موضوع برنامه ریزی دقیق است. همه جا در این اندیشه اند که چگونه آن را اصلاحکنند و یا بر بنیادی کاملا نو استوار نمایند. چرا که نه تنها آینده کودکان، بلکه آینده شرایط انسان به طور کلی بهنتیجه های آموزش و پرورش، و تاثیرهای بیصدا و نامحسوس ولی کلی آن، وابسته است. نظریه پردازان فلسفه آموزشو پرورش، برای رفع نواقص سیستم آموزشی، ایده های بسیاری را مطرح کرده اند. این ایده ها با وجود تفاوت هایبی شمار، در یک مورد مشترک هستند: آموزش از طریق مشاهده و کسب تجربه.گرچه مشاهده و کسب تجربه در نظرآنها، تعاریف متفاوتی دارد. این نحوه آموزش ارتباط بسیار نزدیکی با محیط آموزش دارد. محیط آموزشی باید بتواندبستر مناسبی را برای کسب تجربه فراهم سازد. اینجا است که معماری به عنوان جزئی از محیط آموزشی نقش خودرا ایفا می کند. ارتباط معماری فضای آموزشی و نوع سیستم آموزش و همچنین عدم پاسخگویی فضای آموزش رسمیبه تمام نیازهای آموزشی، از مسائلی است که مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه به دست آمده نشان می دهد کهمعماران، از اواخر قرن بیستم توانسته اند گام های موثری در بهبود رابطه میان آموزش و معماری بردارند اما با تماماینها نمی توان همه وظایف آموزشی را بر دوش مدرسه گذاشت. چرا که در شهرهای بزرگ امروزی یافتن مکانی کهبتوان مدرسه ای با امکاناتی برای مشاهده و کسب تجربه بنا نهاد، امکان پذیر نیست.

آموزش، معماری، تجربه، محیط آموزشی