جواد بابایی - دانشجوی دکترای برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد
بیتا مؤذن کاشانی - دانشجوی کارشناسی شهرسازی موسسه آموزش عالی خاوران مشهد
عاطفه سعیدی زاده - دانشجوی کارشناسی شهرسازی موسسه آموزش عالی خاوران مشهد

امروزه در بسیاری از شهرهای کشور به دلیل افزایش جمعیت، مهاجرت های بی رویه، عدم توجه به هسته های قدیمی شهر و تمرکز فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی باعث شده است بافت های قدیمی دچار مشکلات امنیتی، اجتماعی و اقتصادی شود و به مرور زمان دچار فرسودگی گردد که این اتفاق به تدریج بر روی شهر اثر گذاشته و شهر را از درون ناکارآمد می سازد. محله آبکوه از هسته های اولیه شهر مشهد بوده و دارای قدمتی تاریخی می باشد و از جمله محدوده ایی است که از مشکلات بافت فرسوده رنج می برد. این محله به رغم طرح های اجرا شده در جهت احیای آن، نتوانسته آن گونه که شایسته قدمت محله و توانهای موجود آن است، در مسیر توسعه پایدار فضا گامی مؤثر بردارد و همچنان شاهد گریز جمعیت از محله هستیم. هدف این مقاله تحلیلی بر طرح های احیاء و نوسازی در محله آبکوه و بیان نقاط ضعف و قوت آنها و ارائه راهکارهایی برای استفاده بهینه از این فضاها ضمن حفظ هویت بافت است. در این پژوهش، از روش تحقیق توصیفی ژرفانگر استفاده شده و به منظور سنجش و تجزیه و تحلیل اطلاعات از تمامی روشهای مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه و مطالعه کتابخانه ای بهره مند شده است.

شهر مشهد، بافت فرسوده، احیاء، نوسازی