علیرضا مهران - دانشجوی دکتری مهندسی عمران سازه دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران مرکزی
سیدمهدی موسوی - کارشناسی ارشد مهندسی عمران سازه

یکی ازمهمترین معیارهای طراحی شهری پایدار احداث سازه هایی با قابلیت بهره برداری بلندمدت می باشد که باتوجه به روشهای متداول طراحی ساختمانها نیل به این هدف دورا زدسترس به نظر می رسد بادرنظر گرفتن این نکته که پیشنهادات ارایه شده توسط ایین نامه های طراحی لرزه ای برمبنای جلوگیری ازاسیب جدی درزلزله های خفیف و ممانعت ازفروریزش ساختمان درزلزله های قوی به گونه ای تدوین گردیده است که سازه پس اززلزله های قوی علی رغم حفظ جان ساکنین و به حداقل رساندن اسیب وارده به افراد قابلیت بهره برداری مجدد را بطور کامل ازدست میدهد ناگزیربه تخریب سازه های به جا مانده و احداث سازه های جدید خواهیم بود که این امر درشهرهای بزرگ منجر به تحمیل هزینه های قابل توجه و بروز مشکلات اجتماعی فراوان میگردد دراین مقاله به معرفی یک سیستم جدید سازه ای که مبتنی برجداسازی لرزه ای ساختمان ها به منظور کاهش انرژی ورودی زلزله و درنتیجه کاهش خسارات وارد برسازه می باشد پرداخته شده و نتایج حاصل ازتحلیل درمقایسه با ساختمانهای متداول مورد ارزیابی قرارگرفته است

توسعه پایدار ، زلزله ، جداسازی لرزه ای ، طراحی لرزه ای تعمیرپذیر