محسن فیضی - استاد گروه معماری، دانشگاه - علم وصنعت ایران،
مهدی خاک زند - استادیار گروه معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران،
مریم سادات نقیبی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران،
مهدی فتاحی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علم و صنعت ایران،

در دوره ی هخامنشیان و پس از آن در سرتاسر سرزمین ایران، تعداد بیشماری باغ های بزرگ و باشکوه وجود داشته، چنان که گزنفسون چندین بار به آن ها اشاره نموده است .این باغات جدا از منظر طبیعی ،دارای منظرفرهنگی و معماری ایرانی می باشند. باغ های ایرانی از منظر طبیعی، موجب زیباسازی محیط شهری و از منظر تاریخی و فرهنگی، موجب احیا هویت و فرهنگ ایرانی می باشد و با ترکیب عناصر جاندار طبیعی و بی جان عناصر انسان ساخت، جلوه بسیار زیبایی برای محیط شهری ایجاد می کند که نتیجه ی آن سرزندگی است . با گذشت زمان و فرسایش باغ ها، رابطه بین باغ های تاریخی و منظر شهری گسسته شده است . در ایران هنوز به اهمیت ساختاری باغ های تاریخی و مرمت آن ها پرداخته نشده است . این در حالی است که مرمت باغ در بسیاری از کشورهای جهان به مراحل عملی رسیده و پشتوانه علمی بسیاری از گردهمایی های بین المللی است . باغ های تاریخی در فضای شهری، با اتکا به عناصر و ارزش های فرهنگی - تاریخی، پایدار و ماندگار می شود . اصلی ترینعامل شکل دهی به فضای شهر و منظر آن، مجموعه ای عناصر برگزیده طبیعی تاریخی می باشند. نوشته حاضر درصدد است بر پایه ی مطالعات تاریخی و بررسی اسناد و مدارک و مستندات و روش توصیفی و تحلیلی، با بررسی اهمیت باغ های تاریخی در انتظام بخشی فضاهای شهری، شناختی از عناصر هویت بخش آن ها در جهت حفظ هویت شهر به دست آورد

عناصر باغ ایرانی، منظر شهری، هویت، عوامل طبیعی