رضا ترک چورن - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده مهندسی مکانیک دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
روزبه شفقت - استادیار دانشکده مهندسی مکانیک دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
عبدالرضا یوسفی - کارشناسی ارشد دانشکده مهندسی مکانیک دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل

روشهای مختلفی برای بهبود عملکرد شناور وجود دارد. کاهش نیروی درگ و افزایش نیروی لیفت در شناورها و از آن مهم تر، رسیدن به شرایطی برای مانور بهتر و آسایش بیشتر خدمه از جمله ی این اهداف می باشد. از جمله این روش ها می توان به استفاده از پیشرانش در جلو، فین ، اینترسپتور، استپ و اسپری ریلها اشاره کرد. با به کارگیری استپ، یک ناحیه هوادهی در پشت استپ ایجاد شده، جریان از شناور جدا می شود و در فاصلهای نزدیک دوباره به قسمت تحتانی شناور برخورد می کند. این برخورد مجدد ایجاد یک نیروی لیفت جدید می کند که سبب بهبود عملکرد هیدرودینامیکی شناور خواهد شد. در این کار شکل معمول یک شناور تک بدنه ی تندروی مشخصی، با حفظ پارامترهای هندسی شناور نظیر زاویه ددرایز، خط کیل، پهنای شناور و طول شناور به فرم شناور دارای استپ تغییر یافته است و با استفاده از روش عددی تأثیر ارتفاع استپ، در یک فاصلهای مشخصی از قسمت انتهایی شناور و با استفاده از کد تجاری انسیس فلوئنت مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی حرکات شناور از شبکه بندی متحرک و نیز به منظور بررسی توزیع دو فاز سیال از روشی حجم سیال استفاده شده است. مدل توربولانسی استفاده شده مدل - K بوده، برای بررسی حرکت شناور ; مدل دو درجه آزادی استفاده می شود. به منظور اطمینان از همگرایی حل، تغییرات زاویه تریم شناور مورد بررسی قرار گرفته است. با افزایش ارتفاع استپ، طول ناحیه ی هوادهی افزایش یافته، در سرعتهای بالا از محدودهی شناور خارج می شود که روند نامطلوبی در عملکرد هیدرودینامیکی شناور حاصل می شود

شناورتندروی پروازی ،استپ،دودرجه آزادی ،زاویه ی تریم ،انسیس - فلوئنت ،روش حجم سیال