ابراهیم سلیمی کوچی - استادیار زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه اصفهان، ایران

ژولیا کریستوا نخستین بار در جستاری در مورد آرای باختین، نظیر «منطق گفتوگومندی» و کار بدست برخی آنها لری نمونههایی متون ادبی، اصطلاح «پینامتنیت» را مطرح کرد. او مناسیات 9 ملاحظات بینامتنی را قبل از هر چیز موجب رهایی متن ادبی از یک نظام معنایی محدود دانست. از ان پس، او و دیگر پساساختارگرایان، نظیر رولان بارت، بسیاری از انگارههای مرتبط با مفهوم گفتوگومندی را گسترش دادند و هر متن ادبی را در پیوند مستمر و وثیق با متنهای دیگر و درهمآمیخته با آنها دانستند. از این منظر، هیچ متنی یکه و نوظهور نیست؛ بلکه حاصل نوشتارهایی است که از خاستگاههای فرهنگی متفاوت و متکثر برآمده است. ما در این نوشتار برای کاری سست دیدگاه بینامتنی بیر شعر معاصر ایران، اشعار قیصر امین پور رابرگزیدهایم و باور داریم که اشارات و مناسبات بینامتنی در شعر او به نهادینه شدن خصلت گفتوگومندی در شعر او منجر شده اند و به طور چشمگیری در تکمیل معنای اشعار او نقش دارند؛ به سخن دیگر، باور داریم که ملاحظات و مناسبات بینامتنی در شعر امینپور دو کارکرد عمدهٔ «ایجاد خصلت گفتوگومندی» و «مساعدت در تکمیل دلالتهای مبنایی متن» را دارند. در این مقاله علاوه بر تبیین نتایج بدیعی که در پرتو خوانش بینامتنی شعر امینپور حاصل می شود، امکان کاربست این نظریه را در شهر و به ویژه شعر معاصر ایران خواهیم ازمود.

بینامتنیت، گفتوگومندی، زبان، معنا، قیصر امینپور، شعر معاحصر ایران