محمد وارسته
هاجر فرخی
مهدی بنیادی نژاد

معماری هوشمند، معماری تعاملات است، که سه شاخصه اصلی فضای پیرامونی را که در آن و با آن زندگی می کنیم دربر دارد : ذهن، جهان فیزیکی و شبکه )ها(. سایبراسپیس با یاری نیروی big-bangخود، در حال گسترش و انبساط در برابر چشمان حیرت زده ی ماست. همانگونه که نجوم می گوید که پیش « در پانزده بیلیون سال پیش پدید آمده است، سایبراسپیس نیز یک » هیچ « جهان ما از انفجار یکاست. برای هزاره ها، آرشیتکتان متوجه بدن پوست پوش و محیط محسوس پیرامون آن بودند تا » هیچ برای او پناهگاه، آسایش و امنیت ایجاد کنند و در این راه از عواملی چون نوری که بر محیط پیرامونی اومیافکندند، وضعیتی که برای گفتگو و نغمه سرایی پدید می آوردند، با تنظیم و طراحی احساس نرمی و سفتی با مواد نرم و سخت، با بوها و رایحه ها و … یاری می جستند. حال آنها باید به مواردی تازه ترتوجه کنند. بدنهای مجازی با تعاریف گوناگون که می توانند تا فواصل دور دست را حس کرده حتی به فعالیت بپردازند، اما در عین حال بعنوان بخشی از پیرامون خود در آن محصور باشند؛ حال آرشتیکتانفضای فیزیکی و سایبر – که بدن و گستره ی الکترونیکی آن را در خود جای داده اند – در راه پیوند این دو فضای ناهمگون قرار دارند. اینک اتحاد کلاسیک فضای معماری و تجربی از میان رفته است –همانگونه که مدتها پیش نیز در سن تأترها از میان رفته بود – و آرشیتکتان باید بتوانند از پس طراحی این وضع نوین نیز برآیند

معماری، سایبراسپیس، شبکه، فضا