محمد ناصربخت - مرکز مطالعات تکنولوژی دانشگاه صنعتی شریف
محمود فیروزیان - دانشیار دانشکده مدیریت دانشگاه تهران

در حال حاضر کشورهای متعددی به ویژه کشور ایران، سعی می کنند فعالیت ها و خدمات خود را در قالب بسترهای الکترونیکی عرضه نمایند تا از این طریق بتوانند از منفعت های اجرای این طرح مانند رفع محدودیت مکانی و جغرافیایی و پایین آوردن هزنیه ها به خاطر انجام مبادلات و کارها از طریق اینترنت و الکترونیک، استفاده نمایند. بر همین اساس، تلاش کرده اند تا در قالب مدل هایی مانند شهرهای الکترونیک، انجام فعالیت های روزمره مردم، نصعتگران، سرمایه گذاران، محققان و غیره را از طریق فناوری اطلاعات و ارتباطات میسر نمایند. بر همین اساس کشور ایران نیز، تمایل پیدا کرده است از این مدل استفاده نموده تا بدین وسیله سعی نموده تا به پیشرفت اقتصادی و صنتی دست پیدا نماید. اما این جهت گیری در سطح کشور عمدتاً تنها محدود به فراهم آوردن زیرساخت های ایجاد شهرهای الکترونیکی بوده است،‌ولی برنامه ریزی های متعدد برای تعریف محتوای فعالیت هایی که می بایست در اینگونه شهرها انجام شود، صورت نپذیرفته است. یکی از الگوهای موفق در این زمینه که در کشورهای خارجی نیز مورد کاربرد قرار دارد‌،ایجاد و توسعه پارک‌های فناوری مجازی و یا همان سایبرتکنولوژی پارکها می باشد. اینگونه پارک ها که نسل پیشرفته تر پارک های فناوری فیزیکی می باشند، برای استفاده در اینترنت و بسترهای الکترونیکی به وجود آمده است. در واقع می توان پارک های تکنولوژی مجازی را به عنوان مرکز توسعه صنعتی شهرهای الکترونیکی قلمداد نمود.