سیدمحمدجواد وزیری فرد - استاد دانشگاه قم.عضو هیات علمی دانشگاه قم.معاون پژوهش و فناوری دانشگاه قم
تکتم قرایی - کارشناسی ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی.مدرس دانشگاه گنبد کاووس

هدف این مقاله بررسی تأدیب فرزند از منظر فقه و حقوق موضوعه است. اصل تأدیب)تنبیه( به عنوان آخرین روش تربیتی درجهت رشدوتعالی فرزند،درفقه وحقوق اسلامی مورد پذیرش قرارگرفته و مشروعیت دارد و به ضرورت آن درقرآننیزاشاره گردیده است.البته طبق نظر فقها بنابراصل اولی تنبیه کودک جایز نیست وبه عنوان یک روش ثانوی در جهت اصلاح رفتار کودک جایز می باشد و اختلاف آنان تنها درکمیت وکیفیت تنبیه است. بررسی های صورت گرفته در این مقاله بیانگر این بود که والدین دربرابر فرزندان و رعایت حقوق آنان بیشترین مسئولیت رابرعهده داشته و در بکارگیری این روش تربیتی، باید به حدود تعیین شده که در روایات ازائمه معصومین علیهم السلام و در مواد قانونی حقوق کشور ما برآن تأکید شده است، عمل نمایند که در غیراینصورت، ضامن بوده و به قصاص یا دیه محکوم می گردند که در این امر پدر از قصاص شدن مستثنی میباشد. این تحقیق با روش استنباطی تحلیلی و به شیوه کتابخانه ای انجام گرفته است

تأدیب، تنبیه ،کودک، فقه، حقوق