پیمان حاتمیان - دانشجوی کارشناسی ارشدروانشناسی دانشگاه رازی کرمانشاه

یادگیری برقراری رابطه بسیارموثربین درمانگروبیمار،به دوره ای به اندازه طول مدت زندگی حرفه ای یکفرد (درمانگر)، نیازدارد. همه ی درمانگران این فرآیندرادرزمینه های اولیه ازتجارب خود درروابط گذشته،آغازمی کنند. ازجملهدلایل متداولی که عده ای درمان رابه عنوان حرفه ی خودبرمی گزینند،این است که ازتوانایی طبیعی برای درک دیگرانبرخوردارندومی توانندموضوع های هیجانی وعاطفی رابادرجه بالایی ازحساسیت، مهربانی، آرامش وشکیبایی موردبحث قراردهند.امایادگیری برای به حداکثررساندن سطح این استعدادها، مستلزم میزان زیادی ازتجربه بالینی،همراه باآموزش زیرنظردرمانگریباسابقه وکاربلد است ،تابتواند تجارب وآموخته های خویش را به فرد ی که خواهان این یادگیری است انتقال دهد.به هر حالیکی از مولفه هایی که باعث موفقیت درطول درمان می شود برقراری رابطه ای مناسب ومفید بین درمانگر وبیمار است.دراینمقاله سعی خواهد شد به بررسی وتاثیر رابطه دردرمان شناختی-رفتاری پرداخته شود.

رابطه درمانی ،درمان شناختی-رفتاری ،تجربه بالینی وانتقال