پوران رئیسی
هدایت فهمی

ضریب قابلیت انتقال آب یکی از مهمترین پارامترهای مطالعات هیددرولیک است که معمولاً با حفر چاه‌های اکتشافی و آزمون های پمپاژ تعینی می شود. مقاومت عرضی نیز یکی از خواص فیزیکی طبقات زمین است که با روش ژئوالکتریکی به دست می آید. وابستگی این دو ویژگی به بخری عوامل مشترک و هزنیه های بسیار حفر چاه های اکتشافی و آزمون های پمپاژ نسبت به هزینه بررسی های ژئوالکتریکی، انگیزه استفاده از مدل الکتریکی لایه های زیرسطحی جهت تخمین ضریب قابلیت انتقال نقاط منطقه، بدون نیاز به حفر چاه هیا اکتشافی متعدد، را مطرح نموده است. میزان اعتبار مقادیر به دست آمده، علاوه بر درک عوامل ایجاد رابطه بین پارامترها، به تعیین بهینه مدل های الکتریکی زیرسطحی وابسته است. غیرخطی و چندوجهی بودن این مسئله و نیاز به افزایش دقت، انگیزه طراحی و توسعه روش های پیشرفته تر را مطرح می نماید. الگوریتم ژنتیک روشی نوین و کارآمد در بهینه سازی است که با می تواند در مسایل پیچیده مهندسی بکار گرفته شود. در این مقاله کاربرد الگوریتم ژنتیک برای تعیین مدل الکتریکی زیرسطحی زمین و تأثیر آن بر دقت برآورد ضریب قابلیت انتقال آب بررسی می‌گردد. به این منظور نسبت به پیاده سازی و اجرای الگوریتم ژنتیک برای داده های سونداژهای الکتریکی یک منطقه خاص و برآورد مدل زیرسطحی منطقه جهت تعیین ضریب قابلیت انتقال آب مورد اقدام شد. مقایسه نتایج حاصل از اجرای الگوریتم ژنتیک با ضاسخ مربوط به دیگر روش های متداول، موفقیت کاربرد این الگوریتم را نشان داد.

الگوریتم ژنتیک، بهینه سازی، مدل الکتریکی زمین، ضریب قابلیت انتقال آب