حجت مهکویی - گروه جغرافیای سیاسی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

فرایند آمایش سرزمین، تمهیداتی است برای بهره برداری بهینه از سرزمین با در نظر گرفتن اصل حفاظت اکولوژیکی. در این پژوهش، آمایش سرزمین به صورت کلی مورد بررسی قرار گرفته و می تواند هر نوع استفادهای را برای هر بخش از سرزمین با توجه با قابلیت های آن نشان دهد. از آنجایی که سرزمین یک منبع محدود و آسیب پذیر بوده و استفاده از آن باید با مدیریت درست و منطقی سازماندهی شود، شناخت تنگناها و توان محیطی از ضرورت های طرح های آمایش سرزمین می باشد.به منظور جلوگیری از مسایلی از جمله بحران محیط زیست، فرسایش، تخریب خاک، افزایش جمعیت و… تدوین طرح های آمایش سرزمین به منظور نیل به اهداف استراتژی های جامع توسعه ملی بوده است. بقای موجودیت کشور در گرو امنیت ملی است و این مسیله نیز به توانایی حکومت در حفظ تمامیت ارضی، وحدت ملی، توسعه متوازن منطقه ای و رضایت شهروندان بستگی دارد. پیوند میان مقوله ی آمایش سرزمین و نقشی که در جلوگیری از تخریب محیط زیست ایران دارد، قابل تعمق است. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی روند آمایش سرزمین و نقش آن در جلوگیری از تهدیدات زیست محیطی در ایران پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که روند آمایش سرزمین در ایران به نحو مطلوب اجرا نشده است و محیط زیست کشور ایران در معرض تهدیدات زیست محیطی قرار دارد.

آمایش سرزمین، تهدیدات زیست محیطی، سازماندهی فضا، ایران