ناهید صالحی - دانشجو، دانشگاه یزد/ دانشکده منابع طبیعی
علی اکبر کریمیان - استادیار دانشکده منابع طبیعی دانشگاه یزد

یکی از مشکلات بشر در آستانه قرن بیست و یکم بحران های محیط زیستی و تخریب منابع طبیعی است. بهینه سازی کاربری اراضی در حوزه های آبخیز با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی و با توجه به دیدگاههای متضاد و منابع محدود زمین، یکی از روشهای مدیریتی مناسب برای رسیدن به پایداری و نیز تخصیص بهینه اراضی به منظور رسیدن به بیشترین سود است. آمایش سرزمین و استفاده صحیح و متناسب با ویژگیهای محیطی در سطح منطقه و کشور، از اصول اولیه و مهم توسعه پایدار به شمار می-آید.در این تحقیق به مقایسه بین کاربری فعلی اراضی با نقشه آمایش تهیه شده با استفاده از نرم افزار سامانه اطلاعات جغرافیایی در حوزه آبخیز صفارود رامسر با مساحت 136.85 کیلومتر مربع پرداخته است. با استفاده از توابع موجود دراین نرم افزار ، طبقات ارتفاعی، درصد شیب، جهات جغرافیایی، نقشه خاک و تیپ و تراکم پوشش گیاهی بصورت دوتایی رویهم گذاری و در نهایت 374 واحد زیست محیطی بدون تکرار بعنوان واحدکاری برای ارزیابی توان انتخاب شده اند و بااولویت بندی کاربری ها با روش کیفی قیاسی بین توان های اکولوژیکی، نقشه آمایش سرزمین تهیه گردید. نتایج حاصل از این تحقیق در کاربری بهینه (آمایش سرزمین) مساحت هریک از کاربری ها ی جنگل ، مرتع، کشاورزی،مناطق مسکونی، حفاظت و توریسم به ترتیب 89، 6/0، 7، 08/0، 3، 32/0 درصد برآورد شد در حالیکه کاربری فعلی جنگل، مرتع، کشاورزی، مناطق مسکونی، اراضی فاقد پوشش و ماسه ای به ترتیب 71، 20، 9/0، 8 و1/0 است که باید براساس توان منطقه ترتیب اثر داده شود

آمایش سرزمین، سامانه اطلاعات جغرافیایی، حوزه آبخیز صفارود