مریم راسخی پور - دانشجوی دانشگاه فرهنگیان
فاطمه ایزدی فرد - دانشجوی دانشگاه فرهنگیان
عباس اناری نژاد - استادیار دانشگاه فرهنگیان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین معناداری زندگی و سلامت معنوی زنان در یک مطالعه موردی در شهر شیراز صورت پذیرفت. گروه نمونه ی مورد مطالعه، 228 نفر از زنان شهر شیراز بودند که به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده جهت سنجش متغیرهای پژوهش شامل: الف) شاخص ارزشمندی زندگی (LRI) و ب) مقیاس سلامت معنوی پولوتزین و الیسون بود که پایایی هر دو به روش ضریب آلفای کرونباخ (به ترتیب 0/75 و 0/87) محاسبه و تایید گردید. آزمون t تک نمونه ای آشکار ساخت که وضعیت معناداری زندگی و سلامت معنوی زنان مورد مطالعه در سطح مطلوب می باشد. از سوی دیگر، آزمون های ضریب همبستگی نشان داد که اولا بین معناداری زندگی و سلامت معنوی همبستگی مثبت و معناداری (p<0/0001) وجود دارد؛ ثانیا بین معناداری زندگی و سلامت معنوی با سطح تحصیلات زنان همبستگی مثبت و معناداری (به ترتیب در سطح 0/0001 و0/05) وجود دارد؛ ثالثا بین معناداری زندگی با میزان سن زنان مورد مطالعه همبستگی منفی و معناداری (p<0/05) وجود دارد. بعلاوه، نتایج رگرسیون چندگانه نیز بیانگر این بود که اولا معناداری زندگی قادر به پیش بینی سلامت معنوی می باشد؛ ثانیا از بین دو خرده مقیاس معناداری زندگی (یعنی چارچوب و رضایت)، بالاترین میزان قدرت پیش بینی را خرده مقیاس رضایت دارد که می تواند به صورت معناداری سلامت معنوی را پیش بینی نماید. بطور کلی، بر اساس یافته های این مطالعه، زنانی که از زندگی خود رضایت بیشتری دارند و آن را معنادارتر می دانند، از سلامت معنوی بالاتری برخوردارند.

معناداری زندگی، سلامت معنوی، زندگی شهری، زنان