محمدامین بهزادی
هومن یزدان پور

بیماری میاز یک تهاجم بافتی توسط لارو دوبالان است که در انسان و حیوان ایجاد می شود . از لحاظ بالینی بیماری را میتوان به انواع پوستی , حفره ای , زخمی , روده ای و ادراری تقسیم بندی کرد . با وجود اثرات مخرب و زیانبار این لاروها , می توان از آن ها در درمان زخم ها ی عفو نی و دیابتی،زخم ها ی بستر،سوختگی ها،آبسه ها،برخی از انواع سرطان و عفونت استخوان استفاده نمود،که به این روش ماگوت تراپی می گویند . ماگوت ها از قرن ها پیش جهت بهبود زخم ها مورد توجه بوده اند . در سال 1929 اولین پیشرفت ها در این زمینه توسط دکتر ویلیام بیر از دانشگاه جان هاپکینز صورت گرفت . در دهه 1940 پیشرفت در تولید و استفاده از آنتی بیوتیک ها باعث کاهش تحقیقات در زمینه ماگوت تراپی شد . مطالعات کلینیکی انجام شده در سال 1989 در دانشگاه کالیفرنیا نشان داد که این روش در مقایسه با دیگر درمان ها در بهبود زخم ها ی عفونی و قانقاریایی بسیار کارآمد است . در حال حاضر با ظهور سویه های باکتریایی مقاوم به آنتی بیوتیک ها ماگوت تراپی اهمیت خود را باز یافته است . در این روش از لارو استریل مگس هایی مانند Phaenicia (Lucillia) sericata استفاده م ی شود . این لاروها با ترشح مواد ضد باکتریایی وسیع الطیف و تولید آنزیم ها ی پروتئولیتیک باعث از بین رفتن باکتریها می شوند . همچنین تغذیه این لاروها از بافت های نکروزه زخم و تغییر pH از حالت اسیدی به سمت قلیایی منجر به تحریک روند ترمیم می شود . از اینرو با توجه به وجود خطر آسیب به ارگان ها ی حیاتی و احتمال بروز عفونت در اعمال جراحی،افزا یش سرعت درمان وبهبودی در بیماران وا ستفاده محدودتر از آنتی بیوتیک ها،ماگوت تراپی به عنوان روش درمانی انتخابی توصیه می شود .