هاجر مزیدی - دانشجوی دکتری جغرافیا وبرنامه ریزی روستایی دانشگاه شهیدبهشتی

هدف از این مقاله بررسی چگونگی یا نحوه ی برخورداری روستاهای بخش مرکزی شهرستان علی آبادکتول ازشاخص های توسعه، به منظور دستیا بی به میزان نابرابری های ناحیه ای در روستاهای بخش مرکزی ، براساس آمار سال 1390 است. جامعه ی آماری پژوهش، 42 روستای بخش مرکزی شهرستان علی آبادکتول را شامل می شود که براساس 21 شاخص رتبه بندی شده اند. برای نیل به ای ن مهم شاخص های موردمطالعه با استفاده از روش تحلیل عاملی به4عامل تقلیل یافته و به صورت ترکیبی در عوامل معنی دار ارایه گردی ده اند. همچنین با بهرگیری از شاخص موریس روستاهای بخش مرکزی شهرستان در پنج گروه (بس یار برخوردار، برخوردار، متوسط، محروم، بسیار محروم) سطح بندی و جایگاه هر یک از روستاهادر سطوح توسعه بیان گردیده است. مطابق تحلیل های صورت گرفته 21 شاخص انتخابی از طریق مدل تحلیل عاملی به 4 عامل کاهش یافته و سهم هر عامل در توسعه مشخص گردید.4 عامل ایجادشده 97/99 درصد واریانس را قادر است محاسبه و توضیح دهد. عامل اول به تنهایی 71.38درصد را محاسبه می کند و عوامل بعدی به ترتی ب 42 .24 ،81 .21 ،06 .15توضیح می دهند. با استفاده از شاخص موریس روستاهای بخش مرکزی شهرستان علی آبادکتول در پنج سطح رتبه بن دیشده و ضریب پراکندگی این شاخص نیز محاسبه گردید، براساس سطح بندی صورت گرفته 4روستا در سطح بسیار برخوردار ،16روستای بخش مرکزی در سطح برخوردار، 9روستا در سطح متوسط، 10روستا در سطح محروم و3 روستای بخش مرکزی سطح بسیار محروم را به خوداختصاص دادند.

توسعه، توسعه پایدار روستایی، تحلیل عاملی، سطوح توسعه، بخش مرکزی شهرستان علی آبادکتول