احسان پاشانژاد - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه آمایش سرزمین، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
مجتبی رفیعیان - دانشیار گروه شهرسازی دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
نوشین محمودپور - کارشناسی ارشد مدیریت صنعتی، گرایش تولید و عملیات، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز و کارشناس ستاد احیای دریاچه ارومیه
سیاوش شایان - استادیار گروه ژیومورفولوژی دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

اکوسیستم دریاچه ارومیه به عنوان نیرویی موثر در ایجاد محرکهای مختلف اجتماعی، اقتصادی، محیطی، فرهنگی و با ارزشهای بین المللی در زمینه گردشگری و جذب فعالیتهای وابسته به آن، میتوانست سازمان فضایی فعال و پویایی را نه تنها در حوضه آبریز آن بلکه به عنوان محرک اصلی توسعه فضایی در منطقه شمال غرب کشور ایجاد کند. اما امروزه با نابودی آن نوع جدیدی از روابط و نظام حاکم بر محدوده اطراف آن بویژه در پهنههای غربی استان آذربایجان شرقی را رقم زده است. بر همین مبنا مطالعه حاضر با کاربست رویکردهای تاب آوری و سیستمهای پویا در قالب ارتباط سیستمهای بهم پیوسته طبیعی و انسانی سعی در ارایه نحوه ارتباط تغییرات اکوسیستم دریاچه ارومیه و تغییرات سازمان فضایی در سالهای پیش رو است. از این رو سیستمهای پویا به منظور تبیین روابط علی بین عناصر تشکیل دهنده در چهارچوب سیستمهای مورد بررسی به کار گرفته شد. مطابق با نتایح بهدست آمده دو سناریو و چهار حالت کلی به منظور ارتقاء تاب آوری در برابر تغییرات اکوسیستم دریاچه ارومیه برای سازمان فضایی منطقه کرانه شرقی دریاچه ارومیه پیشنهاد گردید. در نهایت تاکید اصلی پژوهش بر نقش تغییرات اکوسیستم دریاچه ارومیه در ساختاریابی فضایی حوضه آن و ضرورت مورد توجه قرار دادن تغییرات اکولوژیکی دریاچه ارومیه به عنوان مهم ترین نیروی محرکه تغییرات سازمان فضایی است.

دریاچه ارومیه، تاب آوری، سازمان فضایی، سیستمهای پویا