علیرضا قلیزاده براباد
بهرام ذهبی

امروزه قسمت اعظمی از مواد مورد استفاده در صنایع بسته بندی، پلیمرهای نفتی می باشند که اغلب زیست تجزیه پذیر نبوده وهمچنین به علت ساختار پیچیده و بار آلودگی بالا، غیرقابل بازیافت می باشند. در سال های اخیر توجه ویژه ای به توسعه بسته بندی های زیست تجزیه پذیر با بکارگیری مواد طبیعی تجدید شدنی )مانند مواد زراعی( در اغلب کشورهای پیشرفته شده است. با توجه به انواع مواد مختلفی که در این عرصه هر روز به بازار تولید آمده و مورد استفاده قرار میگیرد و حجم عظیم پسماندهای این مواد وهزینه های تحمیل شده و خطرات متعاقب آنها برای جامعه، این مقاله سعی دارد با بررسی تطبیقی این مواد، قابلیت تجزیه زیستی،آثار بجای مانده از آنها و بارهای تحمیل شده بر جامعه و محیط زیست بهترین روش و امکان موجود را پیشنهاد نماید. در این راستا6 ماده با بالاترین بسامد کاربرد، شامل پلی استایرن، پلی اتیلن، پلی پروپیلن، پلی وینیل کلراید، پلی اتیلن ترفتالات، پلی اورتان، وباگاس، در 6 مقیاس، یا به عبارت دیگر مواد موثر بر تجزیه، سرعت تجزیه زیستی، باقی مانده ها پس از تجزیه، اثرات باقی مانده ها،هزینه تولید ماده اولیه، و قابلیت بازیافت، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است باگاس با پایه صد در صد گیاهیو بدون هیچ ترکیب شیمیایی، هم از لحاظ تولید اولیه و هم بازگشت به چرخه بازیافت پسماند و خطرات طبیعی، برتری چشمگیریدر تمام 6 معیار تعیین شده بر سایر مواد مصرفی دارد و معرفی و جایگزینی آن قویا توصیه می گردد.

محیط زیست، پسماند، بسته بندی، تجزیه زیستی