محسن سرلک - کارشناس معماری
سجاد ساری
امین جمشیدوند

دراواخردهه 1960 ودراوایل 1970 نظریه معماری باداعیه های جدید پدیدآمد.که از دل این نهضت ودرطول مسیر آن نظریه،پسامدرن،شاخصترین معماران به ظاهرانقلابی را همراه خود ساخت.این نظریه درهرشکل خود،اصولی چون تاریخگرایی،احیای مستقیم ومردمی وسنت گرایی،بوم گرایی،مفهوم گرایی،استعاره و مابعدالطبیعه و جز آنرا پذیرفت،این نظریه درابتدا از معماری آغاز و سپس در تمام زمینه هایفلسفی وهنری تعمیم جهانی یافت،امادرمعماری عمرطولانی نداشت-هرچند اثرات آن تا به امروز باقیاست-سپس این نظریه جای خود را به نظریه دیگری،یعنی دیکانستراکشن یا دیکانستراکتیویست داد.این پدیده نوظهور به نحوی ازحیطه معماری رخت بربست.ودریکی دو دهه اخیر نظریه،معماری پایدار،پیش کشیده شد:تغییراتی که باتوجه به معیارهای زیست اقلیمی وپایداری پدید میآیند،هر روز اهمیت بیشتری مییابند.سخناز پایداری در معماری را میتوان به تصور و طراحی ساخت وسازهای آینده تعبیر کرد آن هم نه تنهاباپایداریفیزیکی ساختمان ،بلکه با پایداری و حفظ سیاره ومنابع انر ژی آن.بدین ترتیب اینگونه به نظر میرسد کهپایداری رابرپایه الگویی تصور کردکه در آن مواد و منابع دردسترس،بیش ازهدردادن یا نادیده گرفتنشان،با کارایی بیشتری به کارگرفته شوند.به طورخلاصه،منظور ازبومشناسی ساختمان این است که برقابلیتساختمان برای تلفیق عوامل محیطی و جوی،وتبدیل آنها به کیفیت های فضایی وآسایش وفرم،تمرکزگردد.آنگونه که ملاحظه میگردد،معماری پایدار تاییدی است بر روابط معماری و فعالیتهای وجودی حیات آدمی،سیاست جوامع و رویدادها،واقعیتها و مرجعیتها،و چیزی به همان اندازه مقاومت مردان وزنان ونهضتهای اجتماعی در برابر جریانهایی که این وقایع را نادیده میگیرند.

معماری.پایداری.اقلیم.اصول پایداری